Οι Πατέρες της Εκκλησίας ακόμη μια φορά βρήκαν στη διαγωγή του σώματος μιαν ευθύνη και μιαν άμεση, μοναδική επίδραση στο μέλλον της ψυχής. Τα δάκρυα δεν είναι ένα τυχαίο και διαβατικό φαινόμενο του ανθρώπινου οργανισμού, ούτε απλά και μόνο μια έκφραση συναισθηματικού κραδασμού. Είναι, όταν χύνονται με την πλήρη συμπαράσταση της συνείδησης, πράξη που βαραίνει την αιωνιότητα του ανθρώπου, που αλλοιώνει το περιεχόμενό της, που συντελεί, δηλαδή, στην σωτηρία, στην κάθαρση της πάσχουσας, από ανομήματα, ψυχής. Οι δακρυγόνοι αδένες βρίσκονται σε άμεση και μοναδική σχέση με την ανθρώπινη καρδιά. Κι όταν αυτή η καρδιά γνωρίζει να υποφέρει και ν’ αθλεί όχι μονάχα συναισθηματικά αλλά και ηθικά, όταν δεν κατέχεται και δεν υποφέρει μονάχα από δίψα ανθρώπων, αλλά κι από δίψα Θεού, τότε τα δάκρυά της έχουν μιαν επίδραση απροσδόκητη στη ζωή και στο μέλλον της…
Η δωρεά των δακρύων, η συμπαράσταση δια των δακρύων, η αυτοαγωγή και η αυτοεύρεση, η κατάκτηση μιας σοβαρότερης αυτοσυνείδησης δια των δακρύων, είναι πράγματα που μας λείπουν. Χάσαμε τη δυνατότητα της αναγωγής των βιολογικών φαινομένων του ανθρώπου σε πνευματικά αποτελέσματα κι έτσι χάσαμε και την ενότητα του εαυτού μας και την ενότητα της ζωής. Το να μιλάει κανείς σήμερα για την μυστική αξία των δακρύων είναι και παράδοξο και ξεπερασμένο για τους πολλούς. Αλλ’ αυτοί οι πολλοί ας μη λησμονούν πως αυτό το «σήμερα» είναι μετά Χριστόν.
Κ. ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΥ, «Αυτοψία Της Εποχής»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου