Τὴν ἐποχὴ ποὺ ὑπηρετοῦσα τὴν στρατιωτική μου θητεία στὴν Ἄσσυρο Θεσσαλονίκης στὰ τεθωρακισμένα, (1984) συνέβη κάτι συνταρακτικὸ καὶ ἔμεινε στὴν μνήμη ὅλων τῶν συναδέλφων μου ἀναλλοίωτο. Ὅσα χρόνια καὶ ἂν περάσουν δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ δώσουμε καμιὰ λογικὴ ἐξήγηση σ΄ αὐτὸ ποὺ μᾶς συνέβη. Ὅλα ξεκίνησαν ὅταν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς βραδινῆς προσευχῆς ποὺ ἔγινε στὸν θάλαμο, λόγω ὑπερβολικοῦ ψύχους (θὰ ἦταν 15 ἢ 16 Ἰανουαρίου καὶ τὸ θερμόμετρο ἔδειχνε -18 C). Μετὰ τὴν βραδινὴ ἀναφορὰ στὸν ἀξιωματικὸ ὑπηρεσίας (ἀσκοῦσα χρέη λοχία ὑπηρεσίας) πήραμε ἐντολὴ ὅλοι μας, τὴν προσευχὴ νὰ τὴν κάνουμε στοὺς θαλάμους μας, ἀντὶ ἔξω ἀπὸ τὸ διοικητήριο, ὅπως γινόταν καθημερινά. Ἀφοῦ λοιπὸν τοὺς κάλεσα γιὰ τὴν προσευχὴ συγκεντρωθήκαμε στὸν 1ο θάλαμο τῆς 1ης Ἴλης τῆς 32ας ΕΜΑ. Ἕνας συνάδελφός μας, ὁ Γ..... Δημήτριος ἀπὸ τὸ Ἀχλάδι Εὐβοίας, ἦταν ξαπλωμένος στὸ κρεβάτι του σὲ ἀπρεπῆ στάση. Δὲν σηκώθηκε πὰρ΄ ὅλες τὶς παραινέσεις ὅλων μας. Ἔτσι λοιπὸν ξεκινήσαμε τὴν προσευχὴ χωρὶς αὐτόν. Τὴν ὥρα ποὺ λέγαμε γιὰ δεύτερη φορὰ τὸ «ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ» ἔσκισε τὴν ἡσυχία τῆς προσευχῆς μας ἡ....φωνὴ τοῦ Δεκανέα. ΠΑΙΔΙΑ ΕΣΒΗΣΕ Η ΚΑΝΤΗΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙ...... Τὰ βλέμματα ὅλων μας στράφηκαν μὲ δέος στὸ εἰκονοστάσι. Πράγματι ἡ καντήλα (ποὺ ἦταν ἠλεκτρικὴ λάμπα σὲ σχῆμα κεριοῦ) εἶχε σβήσει. Ρεῦμα ὅμως εἴχαμε. Γιὰ μία στιγμὴ μᾶς πέρασε ἡ ἰδέα ὅτι κάηκε. Τρέξαμε ὅλοι στὸν διπλανὸ θάλαμο, ἀλλὰ καὶ ἐκαὶ ἡ καντήλα ἦταν σβηστὴ - ὅπως καὶ στὸν τρίτο καὶ τέταρτο θάλαμο. Τὶς κινήσεις αὐτὲς ποὺ τρέχαμε ἀλαφιασμένοι ἀπὸ θάλαμο σὲ θάλαμο τὶς εἶδαν καὶ οἱ συνάδελφοι ἀπὸ τὴν 2η Ἴλη οἱ ὁποῖοι ἔτρεξαν νὰ ρωτήσουν τί συμβαίνει. Τὰ βλέμματα ὅλων ἔπεσαν πάνω στὸν Δημήτρη μόλις τοὺς ἐξιστορήσαμε τί εἶχε γίνει, ὁ ὁποῖος μὴ μπορώντας νὰ κάνει ἀλλιῶς σηκώθηκε γιὰ νὰ συνεχίσουμε τὴν προσευχή. Τότε ἔγινε τὸ ΘΑΥΜΑ… ὅλες οἱ καντῆλες ἄναψαν!!! Περιττὸ νὰ σᾶς πῶ ὅτι ὁ Δημήτρης ἔκλαιγε σὰν μικρὸ παιδί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου