Ο αμαρτωλός άνθρωπος τραβά ιδιαίτερα την αγάπη του Θεού

Κάποτε ο Κύριος βρέθηκε στην Κολυμβήθρα της Βηθεσδά (μια λίμνη κοντά στα Ιεροσόλυμα,

με πέντε γύρω γύρω στοές), όπου ανέμενε να λάβει την θεραπεία του, κατά τρόπο θαυματουργικό, «πλήθος πολύ των ασθενούντων, τυφλών, χωλών, ξηρών, εκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν.
Άγγελος γαρ κατά καιρόν κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα και ετάρασσε το ύδωρ». Ο πρώτος που έπεφτε μέσα, μετά την ταραχή του ύδατος, γινόταν υγιής, από ο,τιδήποτε και αν έπασχε.
Ο Κύριος λοιπόν ευρισκόμενος κάποια ημέρα εκεί, παρατρέχει το θλιβερό θέαμα τόσων και τόσων ασθενών, που ήταν συγκεντρωμένοι, αναμένοντας με αγωνία «την του ύδατος
κίνησιν» και στέκει μπροστά στο ερειπωμένο σώμα ενός παραλυτικού, που βασανιζόταν από την αρρώστια του τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια.

Τι άραγε ετράβηξε την προσοχή του Κυρίου μας σ΄ αυτόν τον άνθρωπον; Η αρρώστια του; Τα πολλά χρόνια; Όχι, αλλά οι αμαρτίες του, οι οποίες τον είχαν οδηγήση στην παράλυσι. Γι΄ αυτό και στο τέλος του είπε «μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται».
Ο αμαρτωλός λοιπόν άνθρωπος και όχι απλώς ο παράλυτος, προσείλκυσαν την προσοχή του Κυρίου μας.

Πίσω από το παράλυτο σώμα ο Φιλάνθρωπος είδε μια παράλυτη ψυχή! Κι αυτό
τον έκανε να πονέση ασυγκρίτως περισσότερο! Από αυτό φαίνεται ότι, ο αμαρτωλός άνθρωπος τραβά ιδιαίτερα την αγάπη του Θεού, ανακατεμένη όμως με τον θείο Του πόνο. Αγάπη και πόνος σπρώχνουν τον Θεό να πλησιάση τον αμαρτωλό και να τον ρωτήση: «Θέλεις υγιής γενέσθαι;».

Ξεύρει Εκείνος, σαν Πλάστης μας και καρδιογνώστης, ότι ζώντας μέσα στα δεσμά της αμαρτίας, ζούμε το φοβερώτερο δράμα. Ότι μοιάζουμε με τον «περιπεσόντα εις τους ληστάς» της παραβολής του καλού Σαμαρείτου. Μα, όταν τον ζητήσουμε, αφήνει όλους τους άλλους, τους «ενεννήκοντα εννέα δικαίους» και σταματά μπροστά στον ένα, «το απολωλός πρόβατον» και του λέει: «Εγώ για σένα έγινα άνθρωπος. Για σένα ταπεινώθηκα, αφήνοντας την θεϊκή μου δόξα».

Έγειρε λοιπόν! «Άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει»…
Αυτήν την πονεμένη αγάπη προς τον αμαρτωλό την βλέπουμε πάρα πολλές φορές στη ζωή του Κυρίου μας. Με παραβολές και με το παράδειγμά Του, εφανέρωνε πόσο ο Θεός αγαπά τον
μετανοούντα αμαρτωλό και πόση «χαρά γίνεται εν ουρανώ, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι». Ας διαβάσουμε την παραβολή του χαμένου προβάτου, του ασώτου υιού, η για την
αμαρτωλή εκείνη γυναίκα, που ο Χριστός εσυγχώρησε και για τον ληστή που πήρε μαζί του στον Παράδεισο

Προ παντός ας σκεφθούμε ότι για την αγάπη των αμαρτωλών ανέβηκε στον σταυρό «και μετά ανόμων ελογίσθη»! Έτσι, κατανοούμε καλύτερα τα λόγια Του: «ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθ. 9, 13). Ω πόσο παρηγορείται και ενισχύεται κανείς όταν
σκέπτεται αυτή την πραγματικότητα! Ο Θεός συνεχίζει να με αγαπά, παρ΄ όλον ότι εγώ συνεχίζω να τον πληγώνω με τις παραβάσεις μου! Πονάει βέβαια για την αμαρτωλότητά μου!
Αλλά έρχεται κοντά μου! Δεν με αποστρέφεται! Θέλει να με σώση, να με ανορθώση, από την παράλυσί μου! Και να με κάνη «από του νυν μηκέτι αμαρτάνειν». Να παύσω να αμαρτάνω
αλλά και να μη παύσω να μετανοώ. Αυτό το δεύτερο είναι περισσότερο στο χέρι μας και πιο πολύ αρεστό σ΄ Αυτόν.

Αυτήν την ευχάριστη αγγελία διασαλπίζει εις τα πέρατα του κόσμου η Εκκλησία του Χριστού. Γι΄ αυτό, άπειρα είναι τα πλήθη των ανθρώπων, που στο πέρασμα των αιώνων, έτρεξαν κοντά στον γλυκύτατο Ιησού, τον Θεό της αγάπης, τον φίλο των αμαρτωλών και ξεκουράσθηκαν. Ευρήκαν εις Αυτόν την κατανόησι. Απελπισμένοι απ τούς ανθρώπους, ρίχθηκαν στην αγκαλιά του Θεανθρώπου. Και «ήραν τον κράββατον και περιεπάτησαν». Εσύ αδελφέ μου, «θέλεις υγιής γενέσθαι»; Τρέξε εν μετανοία κοντά στον Χριστό και «από του νυν
μηκέτι αμάρτανε»…

Αρχιμ. ΑΘΗΝ. ΚΑΡΑΜΑΝΤΖΑΝΗΣ

http://psigmataorthodoxias1.wordpress.com/