Ο πόνος είναι κίνητρο

Ο πόνος δεν έχει αρχή και τέλος αν είναι σωματικός ή και ψυχικός. Όταν ο άνθρωπος αρρωσταίνει, ο πόνος γίνεται κυρίαρχος στην καθημερινή ζωή του και στις δύο όψεις και εάν μεν είναι θεραπεύσιμος,
παρηγορείται ο άνθρωπος με την σκέψη ότι είναι κάτι που θα περάσει. Το ερώτημα είναι εάν ο πόνος αυτός προέρχεται από καταστάσεις που ο ίδιος ή και άλλοι του δημιούργησαν με αποτέλεσμα να αισθάνεται ο άνθρωπος πληγωμένος όχι στο σώμα,  που ίσως εξαλείφεται ευκολώτερα, αλλά στην ψυχή του.

Με έναρξη τον σωματικό πόνο και καθ’ επέκταση τον ψυχικό, ο πόνος γίνεται το εγερτήριο σκέψεων, ενεργειών, συναισθημάτων ακόμη και αποφάσεων του ανθρώπου. 

Πόνος δεν είναι όταν είσαι άνεργος και δεν μπορείς να συντηρήσεις την οικογένειά σου; Πόνος καί μάλιστα αβάστακτος δεν είναι όταν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τα οικονομικά έξοδα, για
 κάποιο από τα μέλη της οικογενείας σου που βρίσκεται κατάκοιτο από κάποια ασθένεια;  Πόνος δεν είναι όταν στερήσαι την οικονομική δύναμη να βοηθήσεις  τα παιδιά σου, στις σπουδές των ή και σε οτιδήποτε άλλο που αφορά την επαγγελματική τους αποκατάσταση;

Εκείνος που δεν κρατιέται όμως είναι ο ψυχικός πόνος, με αρχή τον πόνο που δημιουργούν οι ανθρώπινες  σχέσεις μεταξύ των. Δεν είναι πόνος που δημιουργεί η εξαπάτηση μετά από υποσχέσεις  μερικών ανθρώπων;  Πόσα κορίτσια  δεν έχουν  πληγωθεί αισθανόμενα ότι εξαπατήθηκαν δημιουργώντας πόνο βαθύ, πόνο μέσα στην ψυχή τους.

Είναι δυνατόν ο πόνος που μας έχει δημιουργηθεί εξ αιτίας της δικής μας αιτίας ή ξένης να αντιμετωπισθεί για να ηρεμήσει ο παθών άνθρωπος;  Αυτό είναι το δυσκολώτερο ερώτημα στην προκειμένη περίπτωση.  Πολλοί καταφεύγουν σε ψυχίατρο  για να εύρουν ανακούφιση ή και θεραπεία, αλλά και πάλι  η ασθένεια του πόνου δεν θεραπεύεται. Τί άραγε λείπει από τον άνθρωπο αυτό για να  αυτοθεραπευθεί  στην προκειμένη περίπτωση; 

Ώ Θεέ μου!  Μήπως λείπει κάτι ζωτικό από τη ζωή του ανθρώπου αυτού και ως εκ τούτου αδυνατεί να αντιμετωπίσει τον πόνο του; Ο άνθρωπος αυτός καλό θα κάνει να ερευνήσει τον εαυτό του πρώτα  και να δει μήπως και ο ίδιος συνετέλεσε  με την συμπεριφορά του και να ζητήσει συγγνώμη από τον άνθρωπο που ίσως τον αδίκησε, εάν πρόκειται για πόνο προερχόμενο από άτομο γνωστό ή και συγγενικό του.

Τον άνθρωπο αυτό με ψυχικό πόνο θα τον παραπέμψω στον ιατρό που λέγεται ΑΓΑΠΗ, η Κορωνίδα της ζωής, και από εκεί ίσως εύρει την αιτία και την θεραπεία του πόνου. Εάν πάλι εμφορείται από αισθήματα που του απαγορεύουν να σκεφθεί  ταμπουρώνοντας τον εαυτό του πίσω από το ΕΓΩ του, τότε κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει  παρά  μόνο ο Θεός.

Διερωτώμαι, είναι τόσο δύσκολο να καταπιεί κάποιος τον εγωισμό του και να έλθει σε επαφή με την κατάσταση που του δημιούργησε τον πόνο;  Εάν όχι, τότε ο άνθρωπος αυτός είναι αξιολύπητος.  Στην προκειμένη περίπτωση που όλα είναι αρνητικά, τότε θα επέλθει το μοιραίο αποτέλεσμα μια και δεν τον θεράπευσε η ΑΓΑΠΗ.

Νικόλαος Πούλιος

Ομότιμος Αρχιγραμματέας

Ι.Α. Θυατείρων & Μ.Β.

http://anastasiosds.blogspot.gr/2014/11/blog-post.html