ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΥΠΑΤΙΟΥ, ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 31 Μαρτίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Υπατίου, του Επισκόπου Γαγγρών, ας πούμε λίγα λόγια:

Πως ο άνθρωπος καταντάει υπηρέτης του Αντίχριστου- Άγιος Ιγνάτιος (Αλεξάνδροβιτς Μπριαντσιανίνωφ)

Όπως λάμπει ο ήλιος στον ουρανό, έτσι λάμπει και ο χριστιανισμός. Όποιος κλείνει τα μάτια του γιατί έτσι το θέλει, να έχη το θάρρος να το λέη, ότι δεν ξέρει τίποτε για τον Χριστό, επειδή έτσι το θέλει! και όχι επειδή δεν υπάρχει τάχα φως. Η αιτία, που οι άνθρωποι απορρίπτουν τον Θεάνθρωπο, είναι μέσα τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και η αιτία, που τους κάνει και δέχονται τον αντίχριστο, είναι και αυτή μέσα τους. «Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου, είπε ο Κύριος στους Ιουδαίους• μα σεις δεν με δεχθήκατε.

Η Υπεραγία Θεοτόκος, σώζει το γένος μας

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ἔργα τέχνης ποὺ θαυμάζουν οἱ αἰῶνες, ὅπως εἶνε π.χ. ὁ Παρθενὼν στὴν Ἀκρόπολι τῶν Ἀθηνῶν. Ὅ­σον ἀφορᾷ ὅμως στὴ θρησκεία τῶν πατέρων μας, στὴν πίστι μας, ἔργο τέχνης ἄφθαστο εἶ­νε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Εἶνε ἀνώτερος ἀπὸ τὸ καλλιτέχνημα τοῦ Παρθενῶνος. Διότι ἐκεῖ­νος μέν, παρ’ ὅλες τὶς προσπάθειες τῶν εἰδι­κῶν, ὑφίσταται φθορά, ἐνῷ ὁ Ἀκάθιστος ὕ­μνος, ὡς πνευματικὸ δημιούργημα, παραμένει ἀθάνατος.

Ἡ αὐταπάρνησις

ΕΛΕΓΑΝ γιά τόν Ἀββᾶ Παφνούτιο πώς δὲν εἰχε βάλει ποτέ κρασί στό στόμα του καί νερό ἀκόμη τό ἔπινε μέ μέτρο. Ὅμως κάποτε ἐνῶ περπατοῦσε στήν ἔρημο, βρέθηκε χωρίς νά τό θέλη στά λημέρια μιᾶς συμμορίας ληστῶν πού ἔτυχε τήν ὤρα ἐκείνη νά εἶναι πεσμένοι ὅλοι τους στο φαγοπότι. Ὀ ἀρχιληστής πού γνώριζε τόν ἐρημίτη κι ἤξερε πώς δέν ἔπινε ποτέ κρασί, γέμισε τό μεγάλο ξύλινο ποτήρι του μέχρι τά χείλια καί μέ τό σπαθί γυμνό στό ἄλλο χέρι τόν ἀπείλησε πώς θά τόν ἔσφαζε ἐκείνη τἠ στιγμή, ἄν δέν τό ἄδειαζε ὡς τόν πάτο.

Ἡ ἐλεημοσύνη

Ο ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ ἦτο ἱερεύς στήν Κωνσταντινούπολι, ἀγιώτατος ἄνθρωπος. Ἀνάμεσα στὶς ἄλλες ἀρετές πού τόν στόλιζαν ὑπερεῖχαν ἡ ἀκτημοσύνη κι ἡ ἐλεημοσύνη. Παράδοξος συνδυασμός!
Καθώς στεκόταν πολύ ψηλότερα ἀπό κάθε γήϊνο ἀγαθό, ὁ Μαρκιανός δέν ἀπέκτησε ποτέ πρᾶγμα δικό του, πού νά ἔχη κάποια ἀξία, οὔτε δεύτερο ἔνδυμα. Ὅταν οἱ γνωστοί του τοῦ χάριζαν κάτι, τό ἔδινε παρευθύς στόν πρῶτο φτωχό, πού θά συναντοῦσε στό δρόμο του.

Το περιεχόμενο της προσευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»((Αγίου Συμεών, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης)

Αυτή, λοιπόν, η θεία προσευχή, η επίκληση του Σωτήρα μας, το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» είναι και προσευχή και ευχή και ομολογία πίστεως και μεταδίδει το Άγιο Πνεύμα και χορηγεί τις θείες δωρεές, είναι και κάθαρση της καρδιάς, διώχνει τους δαίμονες και κατοικίζει μέσα της τον Ιησού Χριστό,

Είναι ανάγκη να επαγρυπνούμε !

• Κάποιοι αδελφοί από τη Σκήτη (Σκήτη: Τόπος μοναχικών οικισμών βορειοδυτικά του Καΐρου) ξεκίνησαν να επισκεφθούν τον αββά Αντώνιο. Μπήκαν λοιπόν σ’ ένα καράβι για να πάνε και σ’ αυτό βρήκαν έναν άλλο Γέροντα, που ήθελε κι αυτός να πάει εκεί. Δεν τον γνώριζαν όμως αυτόν οι αδελφοί.

Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης ή της Κλίμακος (30 Μαρτίου)

Ο ταπεινός Ραϊθηνός μοναχός Δανιήλ στη σύντομη βιογραφία του αναφέρει για τον άγιο Ιωάννη ότι «πια είναι η πόλη που γέννησε και ανάθρεψε τον θείο αυτόν άνδρα πρίν από την αθλητική και ασκητική του ζωή δεν μπορώ ν’ αναφέρω με ακρίβεια και ασφάλεια». Ούτε την καταγωγή του γνωρίζουμε. Πιθανόν να γεννήθηκε το δεύτερο ήμισυ του 6^ου αι. Έζησε επί αυτοκράτορος Ιουστίνου του νεώτερου ανηψιού του Ιουστιανιανού.

Κερδίζεις όταν δίνεις

Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια την γυναίκα του που έτρεχε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους. Μια μέρα, εκεί που έβγαλε το ζεστό ψωμί και μοσχοβόλησε η γειτονιά, ήρθε και στάθηκε στην πόρτα του ένας θεόφτωχος.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΩΝ

Γιορτάζουμε σήμερα 29 Μαρτίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Ιωνά και των συν αυτώ Μαρτυρησάντων, ας πούμε λίγα λόγια:

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.

Από τα παμπάλαια χρόνια, το βράδυ του Σαββάτου της τρίτης εβδομάδας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ο σταυρός μεταφέρεται στο κέντρο της εκκλησίας, και ολόκληρη η ακόλουθη εβδομάδα είναι γνωστή ως εβδομάδα του Σταυρού.Ξέρουμε πως η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αποτελεί μια προετοιμασία για τη Μεγάλη Εβδομάδα, τότε που η Εκκλησία θα ανακαλέσει στη μνήμη της τον πόνο, τη σταύρωση και το θάνατο του Ιησού Χριστού πάνω στο σταυρό. Η προβολή του σταυρού στη μέση της Σαρακοστής μάς υπενθυμίζει το σκοπό της βαθύτερης και εντατικότερης εκκλησιαστικής ζωής κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής. Έτσι είναι ο κατάλληλος τόπος εδώ για να σκεφτούμε το ρόλο του σταυρού, αυτού του σημαντικότατου και χαρακτηριστικότατου όλων των Χριστιανικών συμβόλων.

Πηγή:enoriaka.gr

Το σύμβολο αυτό έχει δύο στενά αλληλένδετες σημασίες. Αφενός είναι ο σταυρός του Χριστού, αυτό το αποφασιστικό όργανο με το οποίο ολοκληρώθηκε η επίγεια ζωή και διακονία του Χριστού. Είναι η ιστορία ενός φοβερού και τρομακτικού μίσους ενάντια σ'; Αυτόν που ολόκληρη η διδασκαλία Του επικεντρώθηκε στην εντολή της αγάπης, και που ολόκληρο το κύρυγμά Του ήταν μια κλήση σε αυτοθυσία στο όνομα της αγάπης. Ο Πιλάτος, ο Ρωμαίος κυβερνήτης στον οποίο μεταφέρθηκε ο Χριστός, αφού Τον συνέλαβαν, Τον εκτύπησαν και Τον έφτυσαν, λέει, «εν αυτώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω» (Ιωάν. 19, 4). Αυτό όμως προκάλεσε ένα ισχυρότερο ξέσπασμα: «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!» φωνάζει το πλήθος.

Έτσι ο σταυρός του Χριστού θέτει ένα αιώνιο πρόβλημα που σκοπεύει στο βάθος της συνείδησης: γιατί η καλωσύνη ξεσήκωσε όχι μόνο αντίθεση, αλλά και μίσος; Γιατί η καλωσύνη σταυρώνεται πάντοτε σ'; αυτόν τον κόσμο; Συνήθως αποφεύγουμε να δώσουμε απάντηση σ'; αυτό το ερώτημα επιρρίπτοντας την ευθύνη σε κάποιον άλλο: αν ήμασταν εκεί, αν ήμουν εκεί εκείνη την τρομερή νύχτα, δε θα είχα συμπεριφερθεί όπως οι άλλοι. Αλλοίμονο όμως, κάπου βαθιά στη συνείδησή μας γνωρίζουμε πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Ξέρουμε πως οι άνθρωποι που βασάνισαν, σταύρωσαν και μίσησαν τον Χριστό δεν ήταν κάποιου είδους τέρατα, κατεχόμενα από κάποιο ιδιαίτερο και μοναδικό κακό. Όχι, ήταν «όπως όλοι μας». Ο Πιλάτος προσπάθησε ακόμη και να υπερασπιστεί τον Ιησού, να μεταπείσει το πλήθος, προσφέρθηκε ακόμη και να απελευθερώσει το Χριστό ως κίνηση καλής θέλησης χάριν της εορτής, όταν κι αυτό απέτυχε, στάθηκε μπροστά στο πλήθος και ένιψε τα χέρια του, δείχνοντας τη διαφωνία του σ'; αυτό το φόνο.

Με λίγες πινελιές το ευαγγέλιο σχεδιάζει την εικόνα αυτού του παθητικού Πιλάτου, του τρόμου του, της γραφειοκρατικής του συνείδησης, της δειλής του άρνησης να ακολουθήσει τη συνείδησή του. Δε συμβαίνει όμως ακριβώς το ίδιο στη δική μας ζωή και στη ζωή γύρω μας; Δεν είναι αυτή η πιο κοινότυπη, η πιο τυπική ιστορία; Δεν είναι παρών συνεχώς μέσα μας κάποιος Πιλάτος; Δεν είναι αλήθεια πως όταν έρθει η στιγμή να πούμε ένα αποφασιστικό, αμετάκλητο όχι στο ψεύδος, στην αδικία, στο κακό και στο μίσος, ενδίδουμε στον πειρασμό να «νίψουμε τας χείρας μας»; Πίσω από τον Πιλάτο ήταν οι Ρωμαίοι στρατιώτες, οι οποίοι όμως υπερασπιζόμενοι τον εαυτό τους θα μπορούσαν να πουν: εκτελέσαμε απλώς διαταγές, μάς είπαν να «ουδετεροποιήσουμε» κάποιον ταραχοποιό που προκαλούσε αναστάτωση και αταξία, για ποιο πράγμα μιλάτε λοιπόν; Πίσω από τον Πιλάτο, πίσω από τους στρατιώτες ήταν το πλήθος, οι ίδιοι άνθρωποι που έξι μέρες πριν φώναζαν «Ωσαννά», καθώς υποδέχονταν θριαμβευτικά το Χριστό κατά την είσοδό του στην Ιερουσαλήμ, μόνο τώρα η κραυγή τους ήταν «Σταύρωσον αυτόν!» Έχουν όμως και γι'; αυτό μια εξήγηση. Δεν είναι οι ηγέτες τους, οι διδάσκαλοί τους και οι κυβερνήτες τους αυτοί που τους έλεγαν πως ο άνθρωπος αυτός ήταν ένας εγκληματίας που κατέλυσε τους νόμους και τις συνήθειες, και γι'; αυτό βάσει του νόμου, «πάντοτε βάσει του νόμου, πάντοτε σύμφωνα με το υπάρχον καταστατικό», πρέπει να πεθάνει...;

Έτσι κάθε συμπαίκτης σ'; αυτό το τρομακτικό γεγονός είχε δίκαιο «από την πλευρά του», όλοι δικαιώθηκαν. Όλοι μαζί όμως δολοφόνησαν έναν άνθρωπο στον οποίον «ουδέν ευρέθη αίτιον». Η πρώτη σημασία του σταυρού συνεπώς είναι η κρίση του κακού, ή μάλλον της ψευδοκαλωσύνης αυτού του κόσμου, μέσα στον οποίο πανηγυρίζει αιώνια το κακό, και ο οποίος προωθεί τον τρομακτικό θρίαμβο του κακού πάνω στη γη.

Αυτό μας μεταφέρει στη δεύτερη σημασία του σταυρού. Μετά το σταυρό του Χριστού ακολουθεί ο δικός μας σταυρός, για τον οποίο ο Χριστός είπε, «ει τις θέλει οπίσω μου έρχεσθαι,... αράτω τον σταυρόν αυτού καθ'; ημέραν και ακολουθείτω μοι» (Λουκ. 9, 23). Αυτό σημαίνει πως η επιλογή που είχε να κάνει ο καθένας εκείνη τη νύχτα -ο Πιλάτος, οι στρατιώτες, οι αρχηγοί, το πλήθος κι ο καθένας μέσα στο πλήθος - είναι μια επιλογή που τίθεται συνεχώς και σε καθημερινή βάση μπροστά μας. Εξωτερικά, η επιλογή έχει να κάνει με κάτι φαινομενικά ασήμαντο για μας, ή δευτερεύον. Για τη συνείδηση όμως τίποτε δεν είναι πρώτο ή δεύτερο, αλλά το καθετί μετράται αν είναι αληθινό ή ψεύτικο, καλό ή κακό. Το να σηκώνεις λοιπόν το σταυρό σου καθημερινά δεν είναι απλώς το να αντέχεις τα φορτία και τις μέριμνες της ζωής, αλλά πάνω απ'; όλα το να ζεις αρμονικά με τη συνείδησή σου, το να ζεις μέσα στο φως της κρίσεως της συνειδήσεως.

Ακόμη και σήμερα, με όλο τον κόσμο να κοιτάζει, ένας άνθρωπος στον οποίο «ουδέν ευρέθη αίτιον» μπορεί να συλλαμβάνεται, να βασανίζεται, να κτυπιέται, να φυλακίζεται ή να εξορίζεται. Όλα αυτά δε «επί τη βάσει του νόμου», χάριν της υπακοής και πειθαρχίας, όλα στο όνομα της τάξης, για το καλό όλων. Πόσοι Πιλάτοι δε νίπτουν τα χέρια τους, πόσοι στρατιώτες σε σπεύδουν να εκτελέσουν τις διαταγές της στρατιωτικής ιεραρχίας, πόσοι άνθρωποι υπάκουα, δουλόπρεπα δεν τους χειροκροτούν, ή τουλάχιστον δεν κοιτάζουν σιωπηλά το κακό που θριαμβεύει;

Καθώς μεταφέρουμε το σταυρό, καθώς τον προσκυνούμε, καθώς τον ασπαζόμαστε, ας σκεφτούμε τη σημασία του. Τι μάς λέει, σε τι μάς καλεί; Ας θυμηθούμε το σταυρό ως επιλογή από τη οποία κρέμονται τα πάντα στον κόσμο, και που χωρίς αυτόν όλα στον κόσμο γίνονται θρίαμβος του κακού και του σκότους. Ο Χριστός είπε, «εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον» (Ιωαν. 9, 39). Σ'; αυτή την κρίση, μπροστά στο δικαστήριο της σταυρωμένης αγάπης, της αλήθειας και της καλωσύνης δικάζεται ο καθένας μας.

Από το βιβλίο
«Εορτολόγιο- Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος»
Αλέξανδρου Σμέμαν
Εκδ. Ακρίτας

Η σύναξις του Αρχαγγέλου Γαβριήλ

του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

Η σύναξις του Αρχαγγέλου Γαβριήλ

 (26 Μαρτίου)

του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

Τα έργα του Γαβριήλ

«Τη 16η του αυτού μηνός την σύναξιν επιτελούμεν

του Αρχαγγέλου Γαβριήλ

εξ αρχής και άνωθεν παραδεδομένην,

ως τω θείω και υπερφυεί Μυστηρίω

και απορρήτω καθυπουργήσαντος».

Η αγία μας Εκκλησία, ευσεβείς χριστιανοί, εκτός από τον εορτασμό των μεγάλων γεγονότων της ζωής του Κυρίου και της Θεοτόκου έχει θεσπίσει εορτές, για την εύρεσι αγίων λειψάνων, για τη μετακόμιση αγίων λειψάνων, για την ανάμνησι θαυμάτων, για την εύρεσι ιερών εικόνων και για την τιμή των ιερών εκείνων προσώπων τα οποία επρωτοστάτησαν κατά την εκτέλεσι της βουλής του θεού και υπούργησαν στα υπερφυή μυστήρια της θείας οικονομίας.

Ακάθιστος Ύμνος - Γ' Στάσις

Νέαν ἔδειξε κτίσιν,
ἐμφανίσας ὁ Κτίστης,
ἡμῖν τοῖς ὑπ' αὐτοῦ γενομένοις·
ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός,
καὶ φυλάξας ταύτην,
ὥσπερ ἦν ἄφθορον,
ἵνα τὸ θαῦμα βλέποντες,
ὑμνήσωμεν αὐτὴν βοῶντες·

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου, ποὺ σήμερα ἑορτάζουμε, εἶναι τὸ εὐαγγέλιο τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ἐλπίδας στὸν κόσμο. Γιατὶ ἡ προσδοκία καὶ ἡ ἀναμονὴ τῶν ἀνθρώπων τόσους αἰῶνες γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία, γίνεται πραγματικότητα.

Ἔτσι ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία δέχεται τὸ ἀγγελικὸ «χαῖρε» καὶ μένει ἄφωνη μπροστὰ σ᾿ αὐτὸ τὸ μοναδικὸ οὐράνιο γεγονός. Ἀνακαλύπτει τώρα τὴ θεϊκὴ προσφορὰ τῆς θυσίας καὶ ἀπολαμβάνει τὸν ἀσπασμὸ τῆς ἀγάπης.

Ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ εὐαγγελίζεται στὴν «Κεχαριτωμένη» Μαρία τὴν χαρά. Εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ σωτῆρα Χριστοῦ στὸν κόσμο καὶ ἡ χαρὰ γιὰ τὴ δική μας σωτηρία καὶ λύτρωση.

Άγιος Νεομάρτυς Λουκάς (+1802)

       

Ο άγιος καταγόταν από την Ανδριανούπολη. Έξι χρονών έμεινε ορφανός από πατέρα. Η μητέρα του, λόγω της μεγάλης φτώχειας, τον έδωσε σ' ένα γνωστό της έμπορο, για να εργάζεται κοντά του και σιγά σιγά να μπορέσει, μεγαλώνοντας, να ζήσει μόνος του. Ο έμπορος αυτός πήρε μαζί του τον μικρό Λουκά αρχικά στη Ρωσία και ύστερα στην Κωνσταντινούπολη όπου είχε και κατάστημα.

Μ

Ο Χριστός σώζει τετράχρονο κορίτσι από ατύχημα (CBN)

Διαβάσε το όλο...πρώτα όμως ..κλάψε.!!

Περπάτησα στη βροχή, χτυπήθηκα απο χαλάζι, με πάγωσε ο χιονιάς, με έκαψε ο ήλιος, λούστηκα με αίμα έζησα πολλά σου λέω, πίστεψέ με

Άκουγα το σφύριγμα απο τις οβίδες που έπεφταν, και μετά απο λίγο, τον τρομακτικό κρότο που έκαναν όταν σκάγανε. Παντού έβλεπα συντρίμια και απο παντού άκουγα κραυγές τρόμου και απελπισίας.

.Περπάτησα μέσα στα χαλάσματα.
Ένα μικρό χεράκι ξεπρόβαλε.. ακίνητο, άψυχο.
Έτρεξα με την αγωνία να με πνίγει, και άρχισα να το ξεθάβω απο ξύλα, σίδερα, πέτρες και χώματα.
Το ταρακούνησα, μα δεν ζούσε.. μια σταλιά μωρό.
Δεν άντεξα, η οργή σαν χείμαρος βγήκε απο τα στήθια μου, και σαν βροντή απο τα χείλη μου..

Ο Γερ. Παΐσιος άρρωστος μια εβδομάδα με διακονητές αγγέλους και αγίους.

Ο Γέροντας Παΐσιος διηγήθηκε σε πνευματικό του τέκνο το ακόλουθο θαυμαστό γεγονός, το οποίο συνέβη στον ίδιο:
Κάποτε, όταν ήμουν στον Τίμιο Σταυρό, αρρώστησα βαριά. Ήταν χειμώνας βαρύς, είχε πέσει τόσο χιόνι που κανένα δέντρο δεν έμοιαζε για δέντρο. Όλα ήταν πνιγμένα στο λευκά, τα μονοπάτια είχαν χαθεί, τα πουλιά είχαν λουφάξει, τα σύννεφα και η ομίχλη σκέπαζαν τον Άθωνα.

Εμείς, άραγε, θα κάναμε το ίδιο;

Στήν Καμπότζη μερικοί Χριστιανοί είχαν συγ­κεντρωθη σ' ένα ναό υποτυπώδη, για να προσευχηθούν.
Δεν πρόλαβαν καλά να αρχίσουν και ό ναός βρέθηκε περικυκλωμένος από στρατιώτες. Προχώρησαν μέσα.
Ξεκρέμασαν από τον τοίχο μια εικόνα τού Χριστού. την πέταξαν με περιφρόνη­ση κάπου εκεί στην είσοδο.

Μάθε με , Κύριε να προσεύχομαι ...

Κύριε, δεν ξέρω τι να ζητιανέψω από Εσένα.
.
Μόνον Εσύ γνωρίζεις τι μου χρειάζεται.
.
Συ με αγαπάς περισσότερο από όσο εγώ ξέρω να αγαπώ τον εαυτό μου.
.

ΔΕΚΑ ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ...

Συγκεντρώσου για λίγο και φαντάσου τον Θεό να σου μιλά: Αγαπημένο μου Παιδί, καθώς διαβάζεις τις παρακάτω προτροπές, να ξέρεις πως θα έρθουν κάποιες αλλαγές στη ζωή σου.
Αυτές οι αλλαγές πρέπει να ολοκληρωθούν, ώστε να εκπληρώσω τις υποσχέσεις Μου στη ζωή σου, να σου δώσω ειρήνη, χαρά και ευτυχία. Ζητώ συγγνώμη για οποιαδήποτε ενόχληση και αμηχανία, αλλά μετά από όλα αυτά που κάνω, αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να σου ζητήσω. Σε παρακαλώ ακολούθα τις παρακάτω δέκα οδηγίες:

ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΚΟΚΑΛΑ... ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΝΕΚΡΑ!!! (Β' μέρος)

«Χριστός ανέστη, κοκαλάκια μου», «Αληθώς ανέστη, αδελφέ!» Συνέβη το Πάσχα του 1935, στο αγιορείτικο μοναστήρι του Αγίου Παύλου. Μετά τον εσπερινό της Αγάπης συνηθίζεται να συνάζονται όλοι οι πατέρες στο αρχονταρίκι και να ανταλλάσσουν ευχές με τον ηγούμενο και μεταξύ τους.
Ο νεόκουρος μοναχός π. Θωμάς [=καινούργιος μοναχός, νέος στην "κουρά" = την τελετή με την οποία κάποιος γίνεται μοναχός] μη γνωρίζοντας την τάξη, πήγε με τους γεροντότερους μοναχούς μπροστά μπροστά. Ο ηγούμενος τον είδε και τον παρατήρησε. Ο π.Θωμάς είπε το «ευλόγησον» [=δέχτηκε την παρατήρηση].

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 22 Μαρτίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Ιερομάρτυρος Βασιλείου, του Πρεσβυτέρου από την Άγκυρα, ας πούμε λίγα λόγια:

Β' Χαιρετισμοί

Ἤκουσαν oἱ ποιμένες,
τῶν Ἀγγέλων ὑμνούντων,
τὴν ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν·
καὶ δραμόντες ὡς πρὸς ποιμένα,
θεωροῦσι τοῦτον ὡς ἀμνὸν ἄμωμον,
ἐν γαστρὶ τῆς Μαρίας βοσκηθέντα,
ἥν ὑμνοῦντες εἶπον·

ΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ...

1. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τι μάρκα αυτοκίνητο οδηγούμε. 

Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους μεταφέραμε με το αυτοκίνητό μας, όταν δεν είχαν μέσο συγκοινωνίας να μετακινηθούν. 


2. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους φιλοξενήσαμε σ'αυτό. 

Πότε (δεν) τελείται...

ΒΑΠΤΙΣΜΑ
Το ιερό μυστήριο του Βαπτίσματος, λόγω του χαρμόσυνου χαρακτήρα του, συνιστάται να τελείται ημέρα Κυριακή. Επικράτησε όμως για πρακτικούς λόγους να τελείται και άλλες ημέρες.

Ερμηνεία της εικόνας της Ανάστασης Του Κυρίου

Η εκκλησία του Σωτήρα Χριστού της χώρας (Καχριέ Τζαμί) στη Κωνσταντινούπολη χρονολογείται από τον Ε΄ αιώνα και ανοικοδομήθηκε τον ΙΒ΄ αιώνα. Στο παρεκκλήσι δίπλα η κόγχη είναι αφιερωμένη στην Ανάσταση, που καθαρίσθηκε υπό τη διεύθυνση του Βυζαντινού Ινστιτούτου Αμερικής από το μουσουλμανικό ασβέστη.

Άγιος Αγάπιος και των συν αυτώ μάρτυρες: Πλήσιος, Ρωμύλος, Τιμόλαος, Αλέξανδρος, Αλέξανδρος (έτερος), Διονύσιος καί Διονύσιος (έτερος)

Eις τον Aγάπιον. Ἔσπευδεν Ἀγάπιος εἰς μαρτυρίαν. Θεοῦ γὰρ αὐτὸν ὑπέθαλπεν ἀγάπη. Eις τον Πλήσιον, Pωμύλον και Tιμόλαον. Μετὰ τριῶν Πλήσιος ἐκτμηθεὶς ξίφει, Θεοῦ σὺν αὐτοῖς ἵσταται νῦν πλησίον. Eις τους δύω Aλεξάνδρους και Διονυσίους. Ὡς Ἀλεξάνδροις κλῆσις ἐκτομή, στέφος, Καὶ Διονυσίοις τε κοινὰ ἦν τάδε. Πέμπτῃ καὶ δεκάτῃ τμήθη Ἀγάπιος, ἑταῖροι.

ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓ. ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ - 1η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Κάθε Κυριακή της Μ. Σαρακοστής έχει δύο θέματα, δύο νοήματα. Από το ένα μέρος η κάθε Κυριακή αποτελεί μέρος μιας συνέχειας στην οποία αποκαλύπτεται ο ρυθμός και η πνευματική <<διαλεκτική>> της Μ. Σαρακοστής. Από το άλλο μέρος, σύμφωνα με την πορεία της ιστορικής εξέλιξης της Εκκλησίας, σχεδόν κάθε Κυριακή της Σαρακοστής απόκτησε ένα δεύτερο θέμα.
Ετσι την Α΄ Κυριακή των Νηστειών η Εκκλησία γιορτάζει τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας.

Α' Χαιρετισμοί

Ἄγγελος πρωτοστάτης,
οὐρανόθεν ἐπέμφθη,
εἰπεῖν τῇ Θεοτόκω τὸ Χαῖρε·
καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ,
σωματούμενόν σε θεωρῶν, Κύριε,
ἐξίστατο καὶ ἵστατο,
κραυγάζων πρὸς Αὐτὴν τοιαῦτα·

Βλέμμα μοναχικό.

Ταξιδευε ηδη αρκετες ωρες. Νυχτα.
Βιαστικα σαν δραπετης. Σαν απελπισμενος.

Γυρω παντου, οι πολεις κοιμουνται, τα αιωνια βουνα μαυρα και απειλητικα,
συννεφιασμενος ο ουρανος,

Μοναχός= Ο φίλος του Χριστού

Η μεγάλη προεικόνιση του θέματος στην Παλ. Διαθήκη είναι το Άσμα Ασμάτων. Οι αρχαιότεροι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, οι οποίοι ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό, βλέπουν στο Άσμα την προτύπωση της κατά Χριστόν παρθενίας (Ωριγένης, Μεθόδιος Ολύμπου, Γρηγόριος Νύσσης). Η αλληγορική ερμηνεία και οι ομιλίες του Ωριγένη στο Άσμα των Ασμάτων, το οποίο είναι η πηγή όλης της μεταγενέστερης μυστικής θεολογίας, είναι κατά βάθος μια πραγματεία περί παρθενικής τελειώσεως, με βάση το θείο έρωτα.