Στὴ δεκαετία ποὺ ἤμουν στὸν Ἅγιο Βασίλειο Πειραιῶς, γύρω στὰ 1975-76, σὲ μιὰ Μαιευτικὴ κλινική, μεταβαίνει μιὰ νεαρὰ κυρία, 27 περίπου ἐτῶν, καὶ συναντᾶ τὸν Διευθυντὴ τῆς κλινικῆς, ποὺ ἦταν γνωστὸς Γυναικολόγος, καὶ τοῦ ζητᾶ νὰ κάμει τὴ γνωστὴ ἐπέμβαση τῆς ἐκτρώσεως ἔναντι μεγάλης ἀμοιβῆς. Ὁ γιατρὸς-μαιευτήρας, ποὺ ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἀρνήθηκε καὶ τῆς εἶπε:
- Κυρία μου, ἡ κλινική μου εἶναι φωλιὰ ζωῆς καὶ δὲν θὰ τὴν κάνω σήμερα «σφαγεῖο».
-Εἶναι δικαίωμά μου, ἐγὼ τὸ ὁρίζω καὶ ἐγὼ θὰ τὸ ρίξω. Ἄλλωστε, σεῖς θὰ πληρωθεῖτε καλά. Μοῦ φτάνει τὸ ἕνα παιδί, ἄλλο δὲν χρειάζομαι.
-Δὲν γίνομαι συνένοχος στὴν ἁμαρτία σας. Μοῦ τὸ ἀπαγορεύει ὁ ὅρκος ποὺ ἔδωσα ὡς γιατρὸς καὶ ἡ συνείδησίς μου! Ἀνταπάντησε ὁ εὐσυνείδητος Γυναικολόγος. Καὶ ἡ εὐκατάστατη κυρία ἔφυγε νευριασμένη, γιὰ νὰ βρεῖ ἄλλο γιατρὸ γιὰ τὴν ἄμβλωση.
Ἀπὸ τότε πέρασαν δύο χρόνια. Ἕνα πρωϊνὸ ὁ γιατρὸς δέχθηκε στὸ ἰατρεῖο τοῦ τὴν ἐπίσκεψη μιᾶς μαυροφορεμένης γυναίκας. Τοῦ φάνηκε γνωστὴ καὶ τὴ θυμήθηκε. Μαζί της ἦταν καὶ...
ὁ σύζυγός της, γνωστὸς μεγαλοεπιχειρηματίας.
-Γιατρέ, μὲ θυμάστε; Εἶπε ἀργὰ καὶ μὲ πόνο ἡ κυρία.
-Ναί, σᾶς θυμᾶμαι. Ἀλλὰ γιατί φορᾶτε μαῦρα καὶ εἶστε τόσο καταβεβλημένη;
-Γιατρέ, μὲ τιμώρησε ὁ Θεός! Μετὰ τὴν ἔκτρωση, ποὺ ἔκανα τότε σὲ ἄλλη κλινική, ὕστερα ἀπὸ ἕνα δίμηνο ἔχασα τὸ μονάκριβο παιδί μου, τριῶν ἐτῶν, ἀπὸ καλπάζουσα λευχαιμία. Καὶ ποῦ δὲν πήγαμε; Μέχρι τὴν Ἀμερικὴ φθάσαμε χωρὶς κανένα ἀποτέλεσμα..
Ἀργότερα εἶδα καὶ τὰ χειρότερα. Λόγω τῆς ἐκτρώσεως, ὑπέστη ζημιὰ ἡ μήτρα μου καὶ τώρα δὲν μπορῶ νὰ κάνω παιδί, γι’ αὐτὸ καὶ ἦρθα σὲ σᾶς, γιὰ νὰ μὲ βοηθήσετε. Ἔσκυψε τὸ κεφάλι της καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει.
-Μὴ κλαῖς κυρία μου. Θὰ προσπαθήσω ὡς γιατρὸς νὰ σᾶς βοηθήσω. Ἐπιθυμῶ ὅμως νὰ κάνετε κάτι, ποὺ εἶναι σοβαρὸ καὶ ποὺ θὰ βοηθήσει ἀποτελεσματικὰ στὴν ψυχοσωματική σας θεραπεία.
-Ὅ,τι θέλετε γιατρέ!
-Θὰ πάτε ἐντός της ἑβδομάδος πρῶτα σ’ ἕνα καλὸ Πνευματικό, Ἐξομολόγο καὶ μετὰ θὰ κάμετε αὐτὲς τὶς ἰατρικὲς ἐξετάσεις.
Πράγματι ἡ κυρία πῆγε (τότε ἦταν ὁ Πνευματικὸς π. Γεώργιος Πικριδᾶς, πολὺ γνωστὸς καὶ μὲ κύρος) καὶ τοὺς ἔβαλε «κανόνα»: Μὲ τὴν κληρονομιὰ ποὺ θὰ ἔδιναν στὸ τρίχρονο ἀγοράκι ποὺ ἔχασαν, θὰ ἔκτιζαν μία νέα πτέρυγα σ’ ἕνα νοσοκομεῖο, ὅπου ἤθελαν. Θὰ ἔκαναν ὅσα παιδιὰ θὰ τοὺς χάριζε ὁ Θεός, χωρὶς ἀναστολὲς καὶ δισταγμούς.
Θὰ ἐκκλησιάζονται, θὰ προσεύχονται, θὰ μελετοῦν τὴν Ἁγία Γραφή, καὶ θὰ μετέχουν στὰ μυστήρια τῆς ἐκκλησίας, ἐπίσης θὰ κάνουν αὔξηση τῶν ἀποδοχῶν τῶν ἐργαζομένων στὶς ἐπιχειρήσεις τους.
Πράγματι τήρησαν τὶς ὑποδείξεις τοῦ Πνευματικοῦ καὶ ὕστερα ἀπὸ πέντε μῆνες ἔμεινε ἔγκυος ἡ κυρία καὶ γέννησε ἕνα ἀγοράκι ποὺ πῆρε τὸ ὄνομα τοῦ πρώτου παιδιοῦ της.
Ἀκολούθησαν καὶ ἄλλα τέσσερα. Συνολικὰ τρία ἀγόρια καὶ δύο κορίτσια. Καὶ ἀπὸ τότε ἡ κυρία αὐτὴ κλαίει ἀπὸ χαρὰ καὶ εὐτυχία!
http://vatopaidi.wordpress.com/
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2011/07/blog-post_7142.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου