Λόγοι Δ΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Μέρος Πρώτο - Κεφάλαιο 2ον
Γιὰ μιὰ ἁρμονικὴ οἰκογένεια
Τί κάνει ἡ ἀδελφή σου; Πῶς τὰ πάει μὲ τὸν σύζυγό της;
-Γέροντα, μαθαίνω ὅτι ἔχει δυσκολίες, ἀλλά κάνει ὑπομονή καὶ, ὅταν χρειάζεται, τραβάει μπροστά.
-Ἔτσι εἶναι. Ὅταν δὺο βόδια εἶναι στὸν ζυγὸ καὶ τὸ ἔνα εἶναι λίγο ἀδύνατο ἤ τεμπέλικο, τότε τὸ ἄλλο βάζει περισσότερη δύναμη καὶ τραβάει, σβαρνίζει κατὰ κάποιον τρόπο καὶ τὸ ἄλλο. Εἶδες; Κοσμικοί ἄνθρωποι καὶ κάνουν δουλειὰ στὸν ἑαυτό τους.
Ἐσεῖς ἐδῶ εἶστε ἀρχοντοποῦλες. Σκέψου μιὰ μητέρα νὰ ἔχη τέσσερα παιδιὰ καὶ τὸ ἕνα νὰ εἶναι καθυστερημένο, τὸ ἄλλο νὰ ἔχει ψυχοπάθεια, τὸ ἄλλο μεσογειακὴ ἀναιμία, τὸ ἄλλο νὰ γυρνάη τὰ μεσάνυχτα.
Καὶ μὲ τὸν σύζυγο, ἀνάλογα μὲ τὸ τί ἄνθρωπος εἶναι, νὰ ἔχη ἡ καημένη ἄλλα βάσανα.
Καὶ νὰ ὑπομένη τόσα καὶ νὰ μὴ μιλάη, νὰ πάη νὰ σκάση, νὰ μὴν ἔχι ποῦ νὰ πῆ τὸν πόνο της, γιατὶ καὶ μερικὰ πράγματα ἀπὸ τὴν οἰκογένεια δὲν μπορεῖ νὰ τὰ πῆ κανεὶς πιὸ πέρα.
Μπορεῖ λ.χ. ὁ ἄνδρας νὰ σηκώνεται νὰ φεύγη καὶ νὰ μὴν τὴς δίνη οὔτε διατροφή. Νὰ μὴν ἔχη χρήματα ἡ καημένη οὔτε τὸ νοίκι νὰ πληρώση, νὰ θέλουν νὰ τὴν βγάλουν ἀπὸ τὸ σπίτι. Νὰ ἀναγκάζεται νὰ ἐργάζεται ὁπουδήποτε, νὰ συναντᾶ κινδύνους, καὶ νὰ σοῦ λέη: «Κάνε προσευχῆ νὰ ἀπαλλαγῶ τοὐλάχιστον ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς κινδύνους»!
Ἤ νὰ εἶναι μέθυσος ὁ ἄνδρας της καὶ νὰ μὴ δουλεύη, νὰ ἀναγκάζεται νὰ δουλεύει ἐκείνη, νὰ καθαρίζη σκάλες στὶς πολυκατοικίες, κι ἐκεῖνος νὰ πηγαίνη στὴν ταβέρνα.
Νὰ ἔρχεται τὰ μεσάνυχτα μεθυσμένος, νὰ τὴν δέρνη καὶ νὰ τῆς ζητάη τὰ χρήματα ποὺ πῆρε ἤ νὰ πηγαίνη νὰ τὰ παίρνη μόνος του ἀπὸ τὰ ἀφεντικὰ της. Ἄχ, μαρτύριο εἶναι!
Καὶ καλὰ, μερικὲς γυναῖκες ἔχουν ἁμαρτίες καὶ ἐξοφλοῦν ἔτσι, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἄλλες ποὺ δὲν ἔχουν ἁμαρτίες. Αὐτὲς ἔχουν καθαρὸ μισθὸ ἀπὸ τὴν ταλαιπωρία ποὺ περνοῦν.
Γνωρίζω μιὰ μάνα ποὺ ἦταν ἕνα ἀγγελούδι, πολὺ καλὴ ψυχὴ, τὸ πιὸ καλό, τὸ πιὸ ἥσυχο παιδὶ ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, καὶ σὲ τί στραβόξυλο ἔπεσε! Πῶς ξεγελάστηκαν οἱ δικοί της! Παντρεύτηκε ἕναν μέθυσο, ποὺ ἀπὸ μικρός ἦταν ἀλητάκι.
Ὁ πατέρας του μεθοῦσε καὶ πῆρε καὶ αὐτὸς τὴν ἴδια συνήθεια. Νὰ ξενοδουλεύη ἡ καημένη, νὰ σκοτώνεται στὴν δουλειά, καὶ ἐκεῖνος νὰ τῆς λέει: «Θὰ σὲ σφάξω»! Καὶ νὰ φοβᾶται μὴν τὴν σφάξη! Μαρτύριο περνάει! Ἔχει καὶ τέσσερα παιδιά. Οἱ δικοί της ἔφθασαν σὲ σημεῖο νὰ τῆς λένε νὰ τὸν χωρίση, ἀλλὰ ἐκείνη τοὺς ἀπαντάει: «Λέω νὰ κάνω ἀκόμη ὑπομονή», καὶ κάνει ὑπομονή.
Τὸ καταλαβαίνετε;
Οὔτε Γεροντικὸ διάβασε οὔτε Συναξάρια, καὶ ὅμως κάνει ὑπομονή. «Καλά, τῆς εἶπα μιὰ φορά, τὰ παιδιά δὲν ἐπεμβαίνουν;». «Ἀκόμη εἶναι δεκαπέντε-δεκαέξι χρονῶν, μοῦ εἶπε. Ἄς πᾶνε στρατιῶτες, καὶ μετὰ θὰ τὸν περιλάβουν!». Δηλαδή, μέχρι νὰ πᾶνε στρατιῶτες τὰ παιδιὰ, νὰ τρώη ξύλο!
-Γέροντα, πῶς μπορεῖς νὰ ἀντιμετωπίσης τὸν ἄλλον, ὅταν εἶναι νευριασμένος;
-Μὲ τὴν ὑπομονή!
-Καὶ ἄν δὲν ἔχης;
-Νὰ πᾶς νὰ ἀγοράσης! Πουλᾶνε στὰ σοῦπερ-μάρκετ!.... Κοίταξε, ὅταν ὁ ἄλλος εἶναι μπουρινιασμένος, ὅ,τι καὶ νὰ τοῦ πῆς, δὲν γίνεται τίποτε. Καλύτερα ἐκείνη τὴν στιγμὴ νὰ σιωπήσης καὶ νὰ λές τὴν εὐχή. Μὲ τὴν εὐχὴ θὰ καλμάρη ὁ ἄλλος, θὰ ἠρεμήση καὶ θὰ μπορέσης μετὰ νὰ συννενοηθῆς μαζί του. Βλέπεις, καὶ οἱ ψαράδες δὲν πᾶνε νὰ ψαρέψουν, ἄν δὲν ἔχη μπουνάτσα· κάνουν ὑπομονή, ὥσπου νὰ καλωσυνέψη ὁ καιρός.
-Ποῦ ὀφείλεται, Γέροντας, ἡ ἀνυπομονησία τῶν ἀνθρώπων;
-Στὴν πολλή...ἐσωτερική τους εἰρήνη! Ὁ Θεὸς τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων τὴν κρέμασε στὴν ὑπομονή. «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, σωθήσεται»[7] , λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Γι’ αὐτὸ δίνει δυσκολίες, διάφορες δοκιμασίες, γιὰ νὰ ἀσκηθοῦν στὴν ὑπομονὴ οἱ ἄνθρωποι.
Ἡ ὑπομονὴ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη. Γιὰ νὰ ὑπομείνης τὸν ἄλλον, πρέπει νὰ τὸν πονέσης. Καὶ βλέπω πῶς μὲ τὴν ὑπομονὴ σώζεται ἡ οἰκογένεια. Εἶδα θηρία νὰ γίνωνται ἀρνιά. Μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ τὰ πράγματα ἐξελίσσονται ὁμαλὰ καὶ πνευματικά. Μιὰ φορά, ὅταν ἤμουν στὴν Μονὴ Στομίου, εἶχα δεῖ στὴν Κόνιτσα μιὰ γυναίκα ποὺ ἔλαμπε τὸ πρόσωπό της.
Ἦταν μητέρα πέντε παιδιῶν. Μετὰ θυμήθηκα ποιὰ ἦταν. Ὁ ἄνδρας της ἦταν μαραγκός καὶ ἔπαιρνε πολλὲς φορὲς δουλειὲς μαζὶ μὲ τὸν μαστορά μου[8]. Μιὰ κουβέντα νὰ τοῦ ἔλεγαν οἱ νοικοκυραῖοι, λ.χ. «μαστρο-Γιάννη, μήπως αὐτὸ νὰ τὸ κάνουμε ἔτσι;», γινόταν θηρίο. «Ἐμένα θὰ μοῦ κάνης τὸν δάσκαλο;» τοὺς ἔλεγε. Ἕσπαζε τὰ ἐργαλεῖα του, τὰ πετοῦσε καὶ ἔφευγε.
Ἀφοῦ παρατοῦσε τὴν δουλειά του καὶ τὰ ἔσπαζε ὅλα σὲ ξένα σπίτια, καταλαβαίνεις στὸ σπίτι του τί ἔκανε! Αὐτὴ λοιπὸν ἦταν τοῦ μαστρο-Γιάνναη ἡ γυναίκα. Μὲ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο δὲν μποροῦσες μία μέρα νὰ καθήσης, καὶ αὐτὴ χρόνια ζοῦσε μαζί του.
Κάθε μέρα περνοῦσε μαρτύριο, καὶ ὅμως ὅλα τὰ ἀντιμετώπιζε μὲ πολλὴ καλωσύνη καὶ ἔκανε ὑπομονή. Ἐπειδὴ ἤξερε τὴν κατάσταση στὸ σπίτι, ὅταν τὴν συναντοῦσα, τὴν ρωτοῦσα: «Τί κάνει ὁ κυρ-Γιάννης; Δουλεύει;». «Ἔ, πότε δουλεύει, πότε κάθεται λιγάκι!». «Πῶς τὰ περνᾶτε;». «Πολὺ καλά, Πάτερ!», μοῦ ἔλεγε. Καὶ τὸ ἔλεγε μὲ τὴν καρδιά της.
Δὲν ὑπολόγιζε ποὺ ἔσπαζε τὰ ἐργαλεῖα του- καὶ ἀξίας ἐργαλεῖα- οὔτε ποὺ ἀναγκαζόταν ἡ καημένη νὰ ξεονοδουλεύη, γιὰ νὰ τὰ βγάλουν πέρα. Βλέπετε μὲ πόση ὑπομονή, μὲ πόση καλωσύνη καὶ μὲ πόση ἀρχοντιά τὰ ἀντιμετώπιζε ὅλα! Οὔτε τὸν κατηγοροῦσε καθόλου! Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς τὴν χαρίτωνε καὶ ἔλαμπε τὸ πρόσωπὸ της. Μεγάλωσε καὶ τὰ πέντε παιδιὰ της καὶ ἔγιναν πολὺ καλὰ παιδιά. Μπόρεσε καὶ κράτησε καὶ τὰ παιδιά της.
-Γέροντα, πῶς μποροῦσε νὰ δικαιολογῆ τὸν ἄνδρα της;
-Μὲ ἕναν καλὸ λογισμό : «Ἄνδρας μου εἶναι, ἔλεγε, θὰ πῆ καὶ καμμιὰ κουβέντα. Καὶ ἐγώ, ἄν ἤμον στὴν θέση του, μπορεῖ νὰ ἔκανα τὰ ἴδια». Ἐφήρμοζε τὸ Εὐαγγέλιο, γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἔστελνε τὴν θεία Χάρη Του. Καὶ ἄν κοσμικοί ἄνθρωποι κάνουν ὑπομονὴ καὶ χαριτώνονται, πόσο μᾶλλον πρέπει νὰ κάνουμε ὑπομονὴ ἐμεῖς οἱ μοναχοί, ποὺ ἔχουμε ὅλες τὶς προϋποθέσεις, ὅλες τὶς δυνατότητες γιὰ πνευματική ζωή!
Ὅπως ἔχω καταλάβει, τὰ μεγαλύτερα σκάνδαλα, ὄχι μόνο στίς οἰκογένειες ἀλλὰ καὶ στὰ κράτη, γίνονται ἀπὸ τιποτένια πράγματα. Στὴν οἰκογένεια πρέπει ὁ ἕνας νὰ ταπεινώνεται στὸν ἄλλον, νὰ μιμῆται τὶς ἀρετές του, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀνέχεται τὶς ἰδιοτροπίες του.
Γιὰ μιὰ τέτοια ἀντιμετώπιση πολὺ βοηθάει νὰ σκέφτεται κανείς ὅτι ὁ Χριστὸς θυσιάσθηκε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ μᾶς ἀνέχεται ὅλους, δισεκατομμύρια ἀνθρώπους, ἄν καὶ εἶναι ἀναμάρτητος- ἐνῶ ἐμεῖς, ὅταν ταλαιπωρούμαστε ἀπὸ τὶς ἰδιοτροπίες τῶν ἄλλων, ἐξοφλοῦμε ἁμαρτίες. Τὰ οἰκονομάει ἔτσι ὁ Καλὸς Θεός, ὥστε ὁ ἕνας, μὲ τὸ χάρισμα ποὺ ἔχει, νὰ βοηθάεη τὸν ἄλλον. Γιατὶ ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὰ χαρίσματά του, ἀλλὰ ἔχει καὶ μερικὰ κουσούρια καὶ πρέπει νὰ ἀγωνίζεται νὰ τὰ κόψη.
Ἔδωσα ἕνα ξεσόνισμα σὲ κάποιον! Νὰ δῆτε ὑπακοή ποὺ κάνει ἡ γυναίκα του, ἄν καὶ ἔχει πολλές ἱκανότητες! Μπροστά της ἐκεῖνος εἶναι ἕνα παιδί. Αὐτή, μὲ τὴν ὑπακοὴ ποὺ κάνει, συνέχεια δέχεται, ἀποθηκεύει, θεία Χάρη, ἐνῶ ἐκεῖνος μὲ τὸν ἐγωισμό του συνέχεια διώχνει τὴν θεία Χάρη καὶ ἀδειάζει. Τελικὰ ποιός εἶναι κερδισμένος; Βλέπεις, τὸ μυστικό εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὅλη ἡ βάση ἐκεῖ εἶναι. Ὑπακοή, ταπείνωση. Ἄν ἐκεῖνος ἀναγνώριζε τὴν ἀδυναμία του καὶ ζητοῦσε βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεὸ, θὰ ἐρχόταν καὶ σ’ αὐτὸν ἡ θεία Χάρις.
«Μὲ τὴν ὑπομονὴ σώζεται ἡ οἰκογένεια »
Τί κάνει ἡ ἀδελφή σου; Πῶς τὰ πάει μὲ τὸν σύζυγό της;
-Γέροντα, μαθαίνω ὅτι ἔχει δυσκολίες, ἀλλά κάνει ὑπομονή καὶ, ὅταν χρειάζεται, τραβάει μπροστά.
-Ἔτσι εἶναι. Ὅταν δὺο βόδια εἶναι στὸν ζυγὸ καὶ τὸ ἔνα εἶναι λίγο ἀδύνατο ἤ τεμπέλικο, τότε τὸ ἄλλο βάζει περισσότερη δύναμη καὶ τραβάει, σβαρνίζει κατὰ κάποιον τρόπο καὶ τὸ ἄλλο. Εἶδες; Κοσμικοί ἄνθρωποι καὶ κάνουν δουλειὰ στὸν ἑαυτό τους.
Ἐσεῖς ἐδῶ εἶστε ἀρχοντοποῦλες. Σκέψου μιὰ μητέρα νὰ ἔχη τέσσερα παιδιὰ καὶ τὸ ἕνα νὰ εἶναι καθυστερημένο, τὸ ἄλλο νὰ ἔχει ψυχοπάθεια, τὸ ἄλλο μεσογειακὴ ἀναιμία, τὸ ἄλλο νὰ γυρνάη τὰ μεσάνυχτα.
Καὶ μὲ τὸν σύζυγο, ἀνάλογα μὲ τὸ τί ἄνθρωπος εἶναι, νὰ ἔχη ἡ καημένη ἄλλα βάσανα.
Καὶ νὰ ὑπομένη τόσα καὶ νὰ μὴ μιλάη, νὰ πάη νὰ σκάση, νὰ μὴν ἔχι ποῦ νὰ πῆ τὸν πόνο της, γιατὶ καὶ μερικὰ πράγματα ἀπὸ τὴν οἰκογένεια δὲν μπορεῖ νὰ τὰ πῆ κανεὶς πιὸ πέρα.
Μπορεῖ λ.χ. ὁ ἄνδρας νὰ σηκώνεται νὰ φεύγη καὶ νὰ μὴν τὴς δίνη οὔτε διατροφή. Νὰ μὴν ἔχη χρήματα ἡ καημένη οὔτε τὸ νοίκι νὰ πληρώση, νὰ θέλουν νὰ τὴν βγάλουν ἀπὸ τὸ σπίτι. Νὰ ἀναγκάζεται νὰ ἐργάζεται ὁπουδήποτε, νὰ συναντᾶ κινδύνους, καὶ νὰ σοῦ λέη: «Κάνε προσευχῆ νὰ ἀπαλλαγῶ τοὐλάχιστον ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς κινδύνους»!
Ἤ νὰ εἶναι μέθυσος ὁ ἄνδρας της καὶ νὰ μὴ δουλεύη, νὰ ἀναγκάζεται νὰ δουλεύει ἐκείνη, νὰ καθαρίζη σκάλες στὶς πολυκατοικίες, κι ἐκεῖνος νὰ πηγαίνη στὴν ταβέρνα.
Νὰ ἔρχεται τὰ μεσάνυχτα μεθυσμένος, νὰ τὴν δέρνη καὶ νὰ τῆς ζητάη τὰ χρήματα ποὺ πῆρε ἤ νὰ πηγαίνη νὰ τὰ παίρνη μόνος του ἀπὸ τὰ ἀφεντικὰ της. Ἄχ, μαρτύριο εἶναι!
Καὶ καλὰ, μερικὲς γυναῖκες ἔχουν ἁμαρτίες καὶ ἐξοφλοῦν ἔτσι, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἄλλες ποὺ δὲν ἔχουν ἁμαρτίες. Αὐτὲς ἔχουν καθαρὸ μισθὸ ἀπὸ τὴν ταλαιπωρία ποὺ περνοῦν.
Γνωρίζω μιὰ μάνα ποὺ ἦταν ἕνα ἀγγελούδι, πολὺ καλὴ ψυχὴ, τὸ πιὸ καλό, τὸ πιὸ ἥσυχο παιδὶ ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, καὶ σὲ τί στραβόξυλο ἔπεσε! Πῶς ξεγελάστηκαν οἱ δικοί της! Παντρεύτηκε ἕναν μέθυσο, ποὺ ἀπὸ μικρός ἦταν ἀλητάκι.
Ὁ πατέρας του μεθοῦσε καὶ πῆρε καὶ αὐτὸς τὴν ἴδια συνήθεια. Νὰ ξενοδουλεύη ἡ καημένη, νὰ σκοτώνεται στὴν δουλειά, καὶ ἐκεῖνος νὰ τῆς λέει: «Θὰ σὲ σφάξω»! Καὶ νὰ φοβᾶται μὴν τὴν σφάξη! Μαρτύριο περνάει! Ἔχει καὶ τέσσερα παιδιά. Οἱ δικοί της ἔφθασαν σὲ σημεῖο νὰ τῆς λένε νὰ τὸν χωρίση, ἀλλὰ ἐκείνη τοὺς ἀπαντάει: «Λέω νὰ κάνω ἀκόμη ὑπομονή», καὶ κάνει ὑπομονή.
Τὸ καταλαβαίνετε;
Οὔτε Γεροντικὸ διάβασε οὔτε Συναξάρια, καὶ ὅμως κάνει ὑπομονή. «Καλά, τῆς εἶπα μιὰ φορά, τὰ παιδιά δὲν ἐπεμβαίνουν;». «Ἀκόμη εἶναι δεκαπέντε-δεκαέξι χρονῶν, μοῦ εἶπε. Ἄς πᾶνε στρατιῶτες, καὶ μετὰ θὰ τὸν περιλάβουν!». Δηλαδή, μέχρι νὰ πᾶνε στρατιῶτες τὰ παιδιὰ, νὰ τρώη ξύλο!
«Ἡ ὑπομονὴ χαριτώνει τὸν ἄνθρωπο»
-Γέροντα, πῶς μπορεῖς νὰ ἀντιμετωπίσης τὸν ἄλλον, ὅταν εἶναι νευριασμένος;
-Μὲ τὴν ὑπομονή!
-Καὶ ἄν δὲν ἔχης;
-Νὰ πᾶς νὰ ἀγοράσης! Πουλᾶνε στὰ σοῦπερ-μάρκετ!.... Κοίταξε, ὅταν ὁ ἄλλος εἶναι μπουρινιασμένος, ὅ,τι καὶ νὰ τοῦ πῆς, δὲν γίνεται τίποτε. Καλύτερα ἐκείνη τὴν στιγμὴ νὰ σιωπήσης καὶ νὰ λές τὴν εὐχή. Μὲ τὴν εὐχὴ θὰ καλμάρη ὁ ἄλλος, θὰ ἠρεμήση καὶ θὰ μπορέσης μετὰ νὰ συννενοηθῆς μαζί του. Βλέπεις, καὶ οἱ ψαράδες δὲν πᾶνε νὰ ψαρέψουν, ἄν δὲν ἔχη μπουνάτσα· κάνουν ὑπομονή, ὥσπου νὰ καλωσυνέψη ὁ καιρός.
-Ποῦ ὀφείλεται, Γέροντας, ἡ ἀνυπομονησία τῶν ἀνθρώπων;
-Στὴν πολλή...ἐσωτερική τους εἰρήνη! Ὁ Θεὸς τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων τὴν κρέμασε στὴν ὑπομονή. «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, σωθήσεται»[7] , λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Γι’ αὐτὸ δίνει δυσκολίες, διάφορες δοκιμασίες, γιὰ νὰ ἀσκηθοῦν στὴν ὑπομονὴ οἱ ἄνθρωποι.
Ἡ ὑπομονὴ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἀγάπη. Γιὰ νὰ ὑπομείνης τὸν ἄλλον, πρέπει νὰ τὸν πονέσης. Καὶ βλέπω πῶς μὲ τὴν ὑπομονὴ σώζεται ἡ οἰκογένεια. Εἶδα θηρία νὰ γίνωνται ἀρνιά. Μὲ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ τὰ πράγματα ἐξελίσσονται ὁμαλὰ καὶ πνευματικά. Μιὰ φορά, ὅταν ἤμουν στὴν Μονὴ Στομίου, εἶχα δεῖ στὴν Κόνιτσα μιὰ γυναίκα ποὺ ἔλαμπε τὸ πρόσωπό της.
Ἦταν μητέρα πέντε παιδιῶν. Μετὰ θυμήθηκα ποιὰ ἦταν. Ὁ ἄνδρας της ἦταν μαραγκός καὶ ἔπαιρνε πολλὲς φορὲς δουλειὲς μαζὶ μὲ τὸν μαστορά μου[8]. Μιὰ κουβέντα νὰ τοῦ ἔλεγαν οἱ νοικοκυραῖοι, λ.χ. «μαστρο-Γιάννη, μήπως αὐτὸ νὰ τὸ κάνουμε ἔτσι;», γινόταν θηρίο. «Ἐμένα θὰ μοῦ κάνης τὸν δάσκαλο;» τοὺς ἔλεγε. Ἕσπαζε τὰ ἐργαλεῖα του, τὰ πετοῦσε καὶ ἔφευγε.
Ἀφοῦ παρατοῦσε τὴν δουλειά του καὶ τὰ ἔσπαζε ὅλα σὲ ξένα σπίτια, καταλαβαίνεις στὸ σπίτι του τί ἔκανε! Αὐτὴ λοιπὸν ἦταν τοῦ μαστρο-Γιάνναη ἡ γυναίκα. Μὲ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο δὲν μποροῦσες μία μέρα νὰ καθήσης, καὶ αὐτὴ χρόνια ζοῦσε μαζί του.
Κάθε μέρα περνοῦσε μαρτύριο, καὶ ὅμως ὅλα τὰ ἀντιμετώπιζε μὲ πολλὴ καλωσύνη καὶ ἔκανε ὑπομονή. Ἐπειδὴ ἤξερε τὴν κατάσταση στὸ σπίτι, ὅταν τὴν συναντοῦσα, τὴν ρωτοῦσα: «Τί κάνει ὁ κυρ-Γιάννης; Δουλεύει;». «Ἔ, πότε δουλεύει, πότε κάθεται λιγάκι!». «Πῶς τὰ περνᾶτε;». «Πολὺ καλά, Πάτερ!», μοῦ ἔλεγε. Καὶ τὸ ἔλεγε μὲ τὴν καρδιά της.
Δὲν ὑπολόγιζε ποὺ ἔσπαζε τὰ ἐργαλεῖα του- καὶ ἀξίας ἐργαλεῖα- οὔτε ποὺ ἀναγκαζόταν ἡ καημένη νὰ ξεονοδουλεύη, γιὰ νὰ τὰ βγάλουν πέρα. Βλέπετε μὲ πόση ὑπομονή, μὲ πόση καλωσύνη καὶ μὲ πόση ἀρχοντιά τὰ ἀντιμετώπιζε ὅλα! Οὔτε τὸν κατηγοροῦσε καθόλου! Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς τὴν χαρίτωνε καὶ ἔλαμπε τὸ πρόσωπὸ της. Μεγάλωσε καὶ τὰ πέντε παιδιὰ της καὶ ἔγιναν πολὺ καλὰ παιδιά. Μπόρεσε καὶ κράτησε καὶ τὰ παιδιά της.
-Γέροντα, πῶς μποροῦσε νὰ δικαιολογῆ τὸν ἄνδρα της;
-Μὲ ἕναν καλὸ λογισμό : «Ἄνδρας μου εἶναι, ἔλεγε, θὰ πῆ καὶ καμμιὰ κουβέντα. Καὶ ἐγώ, ἄν ἤμον στὴν θέση του, μπορεῖ νὰ ἔκανα τὰ ἴδια». Ἐφήρμοζε τὸ Εὐαγγέλιο, γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς ἔστελνε τὴν θεία Χάρη Του. Καὶ ἄν κοσμικοί ἄνθρωποι κάνουν ὑπομονὴ καὶ χαριτώνονται, πόσο μᾶλλον πρέπει νὰ κάνουμε ὑπομονὴ ἐμεῖς οἱ μοναχοί, ποὺ ἔχουμε ὅλες τὶς προϋποθέσεις, ὅλες τὶς δυνατότητες γιὰ πνευματική ζωή!
Ὅπως ἔχω καταλάβει, τὰ μεγαλύτερα σκάνδαλα, ὄχι μόνο στίς οἰκογένειες ἀλλὰ καὶ στὰ κράτη, γίνονται ἀπὸ τιποτένια πράγματα. Στὴν οἰκογένεια πρέπει ὁ ἕνας νὰ ταπεινώνεται στὸν ἄλλον, νὰ μιμῆται τὶς ἀρετές του, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀνέχεται τὶς ἰδιοτροπίες του.
Γιὰ μιὰ τέτοια ἀντιμετώπιση πολὺ βοηθάει νὰ σκέφτεται κανείς ὅτι ὁ Χριστὸς θυσιάσθηκε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας καὶ μᾶς ἀνέχεται ὅλους, δισεκατομμύρια ἀνθρώπους, ἄν καὶ εἶναι ἀναμάρτητος- ἐνῶ ἐμεῖς, ὅταν ταλαιπωρούμαστε ἀπὸ τὶς ἰδιοτροπίες τῶν ἄλλων, ἐξοφλοῦμε ἁμαρτίες. Τὰ οἰκονομάει ἔτσι ὁ Καλὸς Θεός, ὥστε ὁ ἕνας, μὲ τὸ χάρισμα ποὺ ἔχει, νὰ βοηθάεη τὸν ἄλλον. Γιατὶ ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὰ χαρίσματά του, ἀλλὰ ἔχει καὶ μερικὰ κουσούρια καὶ πρέπει νὰ ἀγωνίζεται νὰ τὰ κόψη.
Ἔδωσα ἕνα ξεσόνισμα σὲ κάποιον! Νὰ δῆτε ὑπακοή ποὺ κάνει ἡ γυναίκα του, ἄν καὶ ἔχει πολλές ἱκανότητες! Μπροστά της ἐκεῖνος εἶναι ἕνα παιδί. Αὐτή, μὲ τὴν ὑπακοὴ ποὺ κάνει, συνέχεια δέχεται, ἀποθηκεύει, θεία Χάρη, ἐνῶ ἐκεῖνος μὲ τὸν ἐγωισμό του συνέχεια διώχνει τὴν θεία Χάρη καὶ ἀδειάζει. Τελικὰ ποιός εἶναι κερδισμένος; Βλέπεις, τὸ μυστικό εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὅλη ἡ βάση ἐκεῖ εἶναι. Ὑπακοή, ταπείνωση. Ἄν ἐκεῖνος ἀναγνώριζε τὴν ἀδυναμία του καὶ ζητοῦσε βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεὸ, θὰ ἐρχόταν καὶ σ’ αὐτὸν ἡ θεία Χάρις.
7. Ματθ. 10,22.
8. Ὁ Γέροντας ὡς λαϊκὸς εἶχε μάθει τὴν τέχνη τοῦ μαραγκοῦ.
8. Ὁ Γέροντας ὡς λαϊκὸς εἶχε μάθει τὴν τέχνη τοῦ μαραγκοῦ.
Ἀπόσπασμα ἀπό τίς σελίδες 48-51 τοῦ βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Δ΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
http://anavaseis.blogspot.com/2011/07/1-2_12.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου