1. Οι θανατηφόροι «ιοί», που απειλούν την ελευθερία μας εμφανίζονται με τη μορφή… λογικών ενστάσεων και πολύ… δικαιολογημένων αντιρρήσεων!
Τέτοιες «λογικές» ενστάσεις έρχονται και ξανάρχονται στο στόμα, όχι μόνο των παιδιών μας άλλα και… στα δικά μας χείλη.
Α. Πρώτη ένσταση: Πόσο ελεύθερος μπορώ να είμαι, όταν πρέπει να υπακούω σε τόσες εντολές; Πώς συμβιβάζεται υπακοή και ελευθερία;
Β. Δεύτερη ένσταση, (λίγο πιό ζόρικη): Από πού κι ως πού μπορώ να χαρώ την ελευθερία μου, όταν -στα καλά καθούμενα- μούρχεται μια σοβαρή αρρώστια, είτε δική μου είτε ανθρώπου του σπιτιού μου; Ή ποιά ελευθερία χαίρομαι, όταν -χωρίς να το θέλω- χάνω τη δουλειά μου και δεν έχω ψωμί να φάω ή να θρέψω τα παιδιά μου; Και γενικά, τί να τα κάνω τα κηρύγματα περί ελευθερίας, όταν δεν μπορώ να σηκώσω κεφάλι από τις αναποδιές και τις θλίψεις που με βρίσκουν;2. Επιχειρούμε να απαντήσουμε στην πρώτη ένσταση:
Πώς συμβιβάζεται ελευθερία και υπακοή στις εντολές του Θεού.
Θα μας βοηθήσει ένας προοδευτικός ποιητής του αιώνα μας, ο Μπρεχτ, ο οποίος, πάνω στη… φόρα του να καταπολεμήσει κάθε μορφή καταπίεσης, είπε κάποτε και την εξής «εξυπνάδα»·
-Γιατί να θεωρούμε βίαια τα νερά ενός ποταμού, και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;
Γιατί, λέει, κατηγορούμε ένα ποταμό ότι είναι ορμητικός και βίαιος, και δεν κατηγορούμε τις όχθες του, ότι εξίσου καταπιέζουν τον ποταμό και του στερούν την ελευθερία του! Μήπως, τελικά, κάνουν… κακό οι όχθες στα νερά του ποταμού! Μήπως πρέπει να τις καταργήσουμε; Μήπως πρέπει να τις γκρεμίσουμε, για να αφήσουμε το ποτάμι να κάνει ελεύθερα την πορεία του;
Αλλά, ας λογικευτούμε λιγάκι. Είναι δυνατόν να υπάρξει ποτάμι χωρίς όχθες; Αν καταργήσουμε τις όχθες, δεν είναι άραγε φυσικό, ότι καταργούμε και το ποτάμι; Αν καταργήσουμε τις όχθες, δεν θα πλημμυρίσει το ποτάμι και θα γίνει πηγή καταστροφής;
Ενώ, όσο μένει μέσα στις όχθες του ένα ποτάμι, εκτός από την φυσική ομορφιά που έχει, ποτίζει ανθρώπους, αγρούς και ζώα, και έτσι δίνει ζωή στη φύση. Μήπως λοιπόν, οι όχθες, όχι μόνο δεν καταπιέζουν το ποτάμι, αλλά και του δίνουν την ελευθερία να γίνεται πηγή ομορφιάς και ζωής για όλη τη φύση; Ποιος λογικός άνθρωπος δεν προτιμάει αυτή την ελευθερία «με όχθες», παρά την ανεξέλεγκτη «χωρίς όχθες» μανία της πλημμύρας;
Συμπέρασμα:
Οι «όχθες», δηλαδή οι εντολές του Θεού, τελικά μας ελευθερώνουν. Μας δίνουν την ελευθερία να είμαστε άνθρωποι φυσιολογικοί δηλαδή άνθρωποι-εικόνες του Θεού, που διοχετεύουν τη φυσική ορμητικότητά τους, όχι για να πνίξουν τα πάντα μέσα στην «πλημμύρα» του εγωισμού τους, αλλά για να οδηγηθούν ελεύθερα, στο να αγαπήσουν το Θεό και τους ανθρώπους· και έτσι να γίνουν πηγή «δροσιάς» για όλο τον κόσμο!
Αληθινή ελευθερία χωρίς «όχθες» δεν υπάρχει. Το μόνο που κερδίζουμε χωρίς «όχθες» είναι… η τυραννία της πλημμύρας, που καταστρέφει τα πάντα.
3.Αυτό το διακηρύσσουμε ξεκάθαρα, όταν στη θαυμάσια ακολουθία των Χαιρετισμών χαιρετίζουμε την Παναγία με τα λόγια: «Χαίρε τύραννον απάνθρωπον εκβαλοϋσα της αρχής· χαίρε Κύριον φιλάνθρωπον επιδείξασα Χριστόν»! Ή θα διαλέξουμε τις «όχθες» που μας βάζει ο φιλάνθρωπος Κύριος, ή -σπάζοντας τις «όχθες» (δηλαδή αθετώντας τις εντολές του Θεού) -αντί να ελευθερωθούμε, όπως νομίζαμε, θα βουλιάξουμε στη πλημμύρα των παθών μας και στο βούρκο των αμαρτιών μας.
Επομένως, είναι μεγάλο παραμύθι το ότι χάνοντας κάποιος την πίστη του, βρίσκει -δήθεν- την ελευθερία του! Το μόνο που βρίσκει, είναι ένα τυραννικό αφεντικό!
Ελευθερία χωρίς υπακοή σε κάποιον δεν υπάρχει. Ούτως ή άλλως, σε κάποιον θα σκύβουμε το κεφάλι. Οι επιλογές είναι μόνο δύο: Ή θα διαλέξουμε ελεύθερα τον φιλάνθρωπο Κύριο, ή θα σκλαβωθούμε στον απάνθρωπο τύραννο· Ή «τας κεφάλας ημών τω Κυρίω κλίνωμεν», ή θα αφήσουμε να μας καβαλήσει στο σβέρκο ο απάνθρωπος τύραννος. Άλλη επιλογή, όσο και να ψάχνουμε. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
(Αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου, «Αναζητώντας ελευθερία». )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου