Ο τόπος δεν σώζει, αλλά ο τρόπος.

Μα πληροφήρησαν Αγιορείτες ότι : « Υπήρξεν ένας ασκητής στα Καρούλια, ονόματι Παχώμιος ο οποίος είχε πέσει σε φοβερή πλάνη. Υπεστήριζεν ότι δεν υπάρχει ιερεύς άξιος να τον κοινωνήσει. Επερίμενε άγγελον εξ ουρανού να του φέρει τα άγια Μυστήρια. Το τέλος ήταν τραγικό. Έπεσε σε ένα γκρεμό και πνίγηκε στη θάλασσα.
Τον βρήκαν μισοφαγωμένο από τα μεγάλα ψάρια στην απέναντι ακτή της Συκιάς, χωριό της Σιθωνίας Χαλκιδικής » .
Είναι φανερόν , ότι στην Εκκλησία δεν παίζει πολύ ρόλο η κατά το θελημά μας « πολύ αγνή πνευματική ζωή », η δήθεν υπάρχουσα αρετή, « ο αδαμάντινος χαρακτήρας » κ.λ.π. όσον η συναίσθηση της αμαρτωλοτητάς μας. Διότι οι τελώνες και οι πόρνες προάγουν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού ( Ματθ. Καʼ 31 ) . Επίσης Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι « Όπου ζήλος και εριθεία εκεί ακαταστασία και παν φαύλον πράγμα » ( Ιακώβου γʼ , 16 ) . Το ότι δεν σώζει ο τόπος ,αλλά ο τρόπος και η σωστή προαίρεση φαίνεται και εκ των κάτωθι γεγονότων: Ο Αδάμ έπαθε το ναυάγιο στο λιμάνι, μέσα στον παράδεισο ( Γεν. 3 ) . Ο Λωτ πάλι διεσώθηκε μέσα στα Σόδομα ( Γεν. 19 ) . Ο Ιώβ πέτυχε τη δικαίωση επάνω στην κοπριά ( Ιώβ 2 ) , ενώ ο Σαούλ , αν και ζούσε ,μέσα στους θησαυρούς , έχασε και την εδώ βασιλεία και την εκεί ( Αʼ Βασιλ. 18 ) . Και στο Άγιον Όρος να είσαι , μπορεί να μη σωθείς ; Πράγματι δεν σώζει ο τόπος αλλά ο τρόπος . Βλέπετε το τραγικό τέλος του αγιορείτη ερημίτη …
Για αυτό η υπακοή σε έμπειρο πνευματικό έχει να σε γλυτώσει από όλες τις πλάνες και άλλες περισσότερες που ακολουθούν όλους τους ανυπάκουους , από αυτούς που έρχονται όλα τα κακά στον κόσμο. Ο μοναχός αυτός αν είχε υπακοή , δεν θα κυριαρχούσε σε αυτόν η πλάνη. Με την υπακοή, μαθαίνεις να αγαπάς, να διακονείς , να μην εναντιώνεσαι, να μην δικαιολογείσαι, να υπομένεις , και να δέχεσαι ό,τι σου δίνει ο Θεός , δια του Γέροντος σήμερα και αύριο. Έτσι έρχεται η ευλογία του Θεού στον αγωνιζόμενο. Ο κόπος υπάρχει, μέχρι την απόκτηση Γέροντος διακριτικού. Από κει και πέρα βλέποντας ο Θεός την ταπείνωση και το σκύψιμο, κάνει τον αγώνα ευκολότερο. Όταν έχεις Γέροντα και για τα καλά και για τα κακά για όλα, ταπεινώνεσαι και σκύβεις το θέλημά σου. Με την υπακοή όπως ο ίδιος έζησα τους Γεροντάδες στο Άγιον Όρος , πελεκάς συνεχώς το εγώ σου. Κάνεις αυτό που αγαπά ο άλλος Γέροντάς σου. ..Δηλ. κάνεις αυτό που τελικά θέλει ο Θεός. Ο Άγιος Σίμων ο Μυροβλήτης είχε τόσην αγάπη και υπακοή στο Γέροντά του που πήγαινε την ώρα που κοιμόταν και του φύλαγε τα πόδια του. Μεγάλο πράγμα στην Ορθοδοξία να συλλάβουμε το πνεύμα των Γερόντων σήμερα… Έτσι και μεις μέσα στον κόσμο από κάθε Φιλόθεο Γέροντα παίρνουμε δύναμη στον αγώνα μας για να μην πλανηθούμε από τις παγίδες του σατανά …

Από το βιβλίο « Εμπειρίες από τον αμίλητο κόσμου του Άθω »
Νικόλαος Ζαχαριάδης
Τόμος Β
Πύργος Ηλείας


agiooros.net