(Το θαυμαστό αυτό περιστατικό το διηγήθη ό ίδιος ο γέρων Θεοφύλακτος ο Νεοσκητιώτης στον Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό).
Άλλοτε πάλι είχα τον ίδιο πόλεμο και απόγνωση με μάστιζε τρομερά. Γνώριζα βέβαια τι είναι πόλεμος, αλλά δεν μπορούσα να απαλλαγώ. Λόγω της απειρίας μου δεν τον πολέμησα εξ αρχής, όταν μου πρωτοεμφανιστώ κε αυτό τον πάθος, και μου έγινε μόνιμος
σταυρός.
Αφού κάθισα να ξεκουραστώ, βλέπω μία ομάδα ανθρώπων διαφορετικής ηλικίας να ανεβαίνουν από τον δρόμο του Κυριακού προς τα πάνω, πού ήταν ή δική μου καλύβι και μιλούσαν μεταξύ τους. Εγώ πρόσεχα ποιοί ήσαν και πού πήγαιναν. Όταν πέρασαν τον σταυροδρόμι και πλησίασαν την δική μου εξώπορτα, σταμάτησαν για λίγο και τους ακούω να λέγουν ευκρινώς: Δεν περνάμε από τον καταγώγιο μας; Πράγματι, άνοιξαν την πόρτα μου και μπήκαν μέσα με την σειρά ψάλλοντας τον δικό τους απολυτίκιο:« Την εικοσάριθμον ένθεον φάλαγγα, την εξαστράπτουσαν χάριν ούράνιον, των Αναργύρων των λαμπρών τον στίφος ανευφημούμεν...» Έπροπορεύετο όλων ό Άγιος Παντελεήμων, νεαρός, ξανθός, μεγαλοπρεπής και με παράσημον ιατρικής στο στήθος του, και ήκολούθησαν οι υπόλοιποι ψάλλοντας μελωδικότατα όλο τους τον τροπάριο. Ανέβηκαν την σκάλα τής καλύβης στον επάνω όροφο πού είναι ή εκκλησία τους, μπήκαν μέσα, στάθηκαν με την σειρά στους δύο χορούς και άρχισαν να ψάλλουν τροπάρια από την ακολουθία τους. Όταν τελείωσαν την ψαλμωδία, γύρισαν πίσω και έφυγαν προς τον επάνω μέρος της Σκήτης, αφού μου άφησαν την ευλογία τους και πολλή παρηγοριά και επί σειράν ημερών ήμουν γεμάτος χαρά και πνευματική ευτυχία».
ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΓΕΡΩΝ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΣ Ο ΝΕΟΣΚΗΤΙΩΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου