Ναι, αυτό δεν είναι και εύκολο. (+Γέροντος Σωφρονίου)

 

Συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους τα όνειρά τους να αποδεικνύονται συχνά, κατά κάποιον τρόπο, προφητικά. Και έτσι συνήθισαν να “πιστεύουν” σε αυτά. Αυτό όμως είναι άκρως επικίνδυνο σύμφωνα με την ασκητική μας αντίληψη.

Κατά παρόμοιο τρόπο σε πολλούς συμβαίνει το ίδιο και με τη διαίσθησή τους… Όταν γίνεται λόγος για ασήμαντα πράγματα, τότε το σφάλμα δεν είναι και τόσο σπουδαίο. Αν όμως γίνεται λόγος για θέματα υψίστης σπουδαιότητος, τότε κάθε λάθος θα έχει ως αποτέλεσμά του την έσχατη καταστροφή. Κάτι λοιπόν παρόμοιο συμβαίνει διαρκώς στον κόσμο με πλήθος ανθρώπων.

Κάτι εξίσου σπουδαίο συμβαίνει επίσης με τη διαίσθησή μας, όταν υπερβαίνει τα όρια του δέοντος για τη λύση των προβλημάτων με τη λογική μας. Στο βιβλίο μου γράφω γι’ αυτό πολύ σύντομα, μιλώντας για τα όρια της λογικής μας, δηλαδή της λογικής μας σκέψεως, για το ότι τα συμπεράσματα της λογικής μας ποτέ δεν είναι απολύτως ορθά. Το ίδιο λοιπόν και με τις κρίσεις μας για τους ανθρώπους. Γι’ αυτό και δόθηκε η εντολή για εκείνους που ζητούν τήν Αλήθεια, «μη κρίνετε…».

Ποιά κρίση τέλος πάντων αναζητούμε; Αναμφίβολα την απόλυτα αληθινή, αν είμαστε πραγματικά “άνθρωποι” και οχι “υπάνθρωποι”. Το ίδιο λοιπόν και στην αναζήτηση της γνώσεως, αγωνιζόμαστε με

οριακή ένταση όλου του είναι μας για την απόλυτη γνώση της αλήθειας και τίποτε λιγότερο. Για κάθε φυσιολογικό άνθρωπο, που δημιουργήθηκε δηλαδή αληθινά κατ’ εικόνα Θεού, αυτό είναι εντελώς φυσικό και τίποτε άλλο δεν υπάρχει. Αλλά στη δική μας “λογική σκέψη” είναι αναπόφευκτο ελάττωμα ή ανεπάρκεια γνώσεως.

Έτσι συνήθως ψυχολογικά παρουσιάζεται στους ανθρώπους η διέξοδος του λογικού τους ως ορθή μέχρις οφθαλμοφάνειας. Αλλά αν αυτοί είναι Ικανοί για αυτοανάλυση, τότε με λογική επίσης πορεία θα μπορούσαν να οδηγηθούν στην αντίληψη ότι η οφθαλμοφάνεια αυτή είναι απατηλή. Δεν χρειάζεται όμως να επιμείνουμε περισσότερο σ’ αυτό.

Για να δικάσουμε ή να κρίνουμε με απόλυτη αλήθεια, είναι απαραίτητο να είμαστε φορείς μιας πείρας που αγκαλιάζει τα πάντα και μιας γνώσεως που εξαντλεί τα πάντα. Εμείς όμως γνωρίζουμε μόνο «εκ μέρους», όπως είπε ο Απόστολος Παύλος. Βέβαια κι εσύ και κάθε άλλος θα πείτε: «Τότε όμως πώς είναι δυνατό να ζήσουμε, δηλαδή να ενεργήσουμε στην καθημερινότητα μας»; Ναι, αυτό δεν είναι και εύκολο.

Η επιστήμη μας είναι υπερβολικά μεγάλη. Ο σκοπός που βρίσκεται μπροστά της είναι τόσο μεγαλειώδης, ώστε κάθε άλλη “επιστήμη”, υπερήφανη με τον εαυτό της, δεν είναι τίποτε μπροστά της, όπως π.χ. η κίνηση των συγχρόνων “κατακτητών” της Σελήνης και του Άρη δεν είναι τίποτε σε σύγκριση με την απεραντοσύνη του κόσμου. Ω! Αναπόφευκτα στον κόσμο αυτό πάντοτε κατά κάποιον τρόπο πάσχουμε. Είναι φυσική για μάς η ορμή προς το Άναρχο Ον και η αναζήτηση της ένωσης κάθε όντος με την Πρωταρχική Αρχή, αλλά στα όρια της γης και στο φαράγγι της σάρκας μας δεν κατορθώνουμε την τελειότητα. Γι’ αυτό και πάσχουμε. Ξεχνάμε τα “μικροπράγματα” του γήινου αυτού επιπέδου· παραχωρούμε χώρο ή μέρος σε κάθε ον συχνά υπομένουμε ακόμη και τις προσβολές προκειμένου να πετύχουμε το ποθούμενο. Είμαστε ανίσχυροι, όχι γιατί πραγματικά συμβαίνει αυτό, αλλά διότι, εξαιτίας της αγάπης μας προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, παραιτούμαστε και αποχωρούμε.

(Αρχιμ. Σωφρονίου, «Γράμματα στη Ρωσία), εκδ. Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ)

 http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/