Πόσες φορές έτυχε να νιώσουμε θαυμασμό κοιτάζοντας το μεγαλείο της φύσης! Πόσες φορές απολαύσαμε ένα ηλιοβασίλεμα, μια εξαίσια μουσική, ένα νόστιμο φαγητό, ή μια απλή όμορφη ανθρώπινη στιγμή! Πώς ανταποκριθήκαμε στο αίσθημα αυτό της ικανοποίησης; Πώς αντιδράσαμε στην απόλαυση της στιγμής αυτής;
Δίπλα σου βλέπεις ένα παιδί να κοιτάζει με λαχτάρα ένα γλυφιτζούρι, αλλά είναι φανερό ότι δεν έχει χρήματα για να το αγοράσει. Κι εσύ έχεις πρόχειρα κάτι ψιλά. Το φωνάζεις λοιπόν, και του αγοράζεις το αντικείμενο του πόθου του. Αυτό, όλο χαρά, το παίρνει, και το βλέπεις να το απολαμβάνει χαρούμενο. Η δική σου ανταμοιβή είναι η δική του χαρά. Όμως, πώς άραγε θα σου φαινόταν, αν έφευγε από δίπλα σου, και δεν σου έλεγε ένα απλό: “ευχαριστώ”; Αν δεν σου έριχνε ούτε καν μια ματιά, αλλά...
... σου γύριζε την πλάτη και έφευγε αφοσιωμένο στο δώρο που ΕΣΥ του αγόρασες;
... σου γύριζε την πλάτη και έφευγε αφοσιωμένο στο δώρο που ΕΣΥ του αγόρασες;
Ένας φτωχός βρίσκεται έξω από την πόρτα σου. Πεινάει και κρυώνει. Τον καλείς, του δίνεις να φάει, του προσφέρεις ρούχα και ζεστασιά, και τον βλέπεις να τα απολαμβάνει με χαρά. Ναι, εσύ νιώθεις καλά με αυτό που έκανες. Όμως, πώς θα ένιωθες, αν δεν άκουγες από τα χείλη του ούτε ένα ευχαριστώ; Αν τον έβλεπες να σου γυρίζει την πλάτη και να φεύγει σαν να μην υπήρχες;
Το παιδί σου τρώει απέναντί σου στο οικογενειακό τραπέζι. Βλέπεις ότι θέλει να πιάσει το αλάτι, που όμως είναι μακριά του και δεν φτάνει. Του το δίνεις, κι εκείνο το παίρνει και κάνει τη δουλειά του, χωρίς να πει τίποτα. Και του λες:-Τα ευγενικά παιδιά λένε: “Ευχαριστώ!”
Ναι, στα παιδιά μας ξέρουμε να κάνουμε μαθήματα ευγένειας. Και ξέρουμε καλά την απογοήτευση βλέποντας την αχαριστία κάποιου που ευεργετήσαμε. ΕΜΕΙΣ όμως, πώς συμπεριφερόμαστε απέναντι στον Μεγάλο Ευεργέτη μας τον Θεό;
Κάποτε ο Ιησούς Χριστός, “…ενώ έμπαινε σε κάποια κωμόπολη, τον συνάντησαν δέκα άνθρωποι λεπροί, οι οποίοι στάθηκαν από μακριά· κι αυτοί ύψωσαν φωνή, λέγοντας: ΄΄Ιησού, επιστάτη, ελέησέ μας΄΄. Και όταν τους είδε είπε: ΄΄Πηγαίνετε και δείξτε τον εαυτό σας στους ιερείς΄΄. Και ενώ πορεύονταν, καθαρίστηκαν.
Ένας, όμως, απ’ αυτούς, βλέποντας ότι γιατρεύτηκε, επέστρεψε με δυνατή φωνή δοξάζοντας τον Θεό. Και έπεσε με το πρόσωπο στα πόδια του, ευχαριστώντας τον· κι αυτός ήταν Σαμαρείτης.
Και ο Ιησούς, αποκρινόμενος, είπε: ΄΄Δεν καθαρίστηκαν οι δέκα; Οι άλλοι εννιά πού είναι; Δεν βρέθηκαν άλλοι να επιστρέψουν για να δοξάσουν τον Θεό, παρά μονάχα αυτός ο αλλογενής;΄΄ Και του είπε: ΄΄Σήκω, πήγαινε· η πίστη σου σε έσωσε΄΄.” (Λουκάς 17/ιζ: 12-19).Δες ότι ο Χριστός, έκανε μεν την ευεργεσία του και στους δέκα, χωρίς να περιμένει ευχαριστίες. Όμως δες επίσης πόσο εκτίμησε αυτό το “ευχαριστώ” του ενός! Δες τι του είπε: “Η πίστη σου σε έσωσε”. Και εκτός από τη θεραπεία, για ένα “ευχαριστώ”, του έδωσε και ΣΩΤΗΡΙΑ!
Καθημερινά, δεχόμαστε αμέτρητες ευεργεσίες από τον Θεό. Κάθε στιγμή, το κάθε τι καλό γύρω μας είναι δικό Του δώρο. Η ίδια η ζωή μας! Άραγε, ΕΜΕΙΣ, θυμόμαστε να Τον ευχαριστήσουμε; Ο λεπρός, γύρισε πίσω για να το κάνει. Εμείς, σηκώσαμε έτσι απλά τα μάτια μας στον ουρανό, να πούμε από μέσα μας ένα: “Ευχαριστώ”; Ή συμπεριφερόμαστε στον Μεγάλο Ευεργέτη μας σαν να μην υπάρχει;
Βέβαια, είναι τόσες οι ευεργεσίες, που μόνο με αδιάλειπτη προσευχή είναι δυνατόν να ευχαριστούμε τον Θεό για όλα. Όμως υπάρχουν στιγμές, που αυτή η ευγνωμοσύνη μπορεί να γίνει δυνατότερη. Στιγμές που νιώθουμε την ανάγκη να πούμε ένα: “Ευχαριστώ”. Στιγμές που θα φαινόταν αγένεια να μην το κάνουμε!
Άραγε, πόση ευγνωμοσύνη νιώθουμε για το καθημερινό μας φαγητό; Θυμόμαστε να προσευχηθούμε πριν το βάλουμε στο στόμα μας; Μήπως το τρώμε χωρίς μια λέξη στον Θεό, και του γυρίζουμε την πλάτη σαν τον αγνώμονα φτωχό στο παράδειγμα της αρχής αυτού του άρθρου; Ή μήπως η προσευχή μας στο φαγητό έγινε μια συνήθεια – παπαγαλία, και δεν θυμόμαστε καν αν προσευχηθήκαμε, ενώ δοκιμάζουμε τις πρώτες μπουκιές;
Πότε για τελευταία φορά είπες ένα “ευχαριστώ” στον ουρανό, μυρίζοντας το όμορφο άρωμα ενός λουλουδιού;
Πότε ευχαρίστησες τον καταπληκτικό αυτόν Καλλιτέχνη, θαυμάζοντας τον υπέροχο φυσικό πίνακα ενός πολύχρωμου ηλιοβασιλέματος;
Πότε προσευχήθηκες σ’ Αυτόν, να τον ευχαριστήσεις για τις στιγμές αγάπης που πέρασες το βράδι με το σύντροφό σου, μέσω του έρωτα που Αυτός δημιούργησε;
Πότε ακούγοντας μια μελωδία, ένιωσες την καρδιά σου γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον δημιουργό του ήχου και της ακοής;
Πότε τον ευχαρίστησες, βλέποντας τους ηλικιωμένους γονείς σου, που σε αξίωσε να τους έχεις ακόμα μαζί σου στη ζωή;
Πότε καμαρώνοντας τα παιδιά σου, Τον ευχαρίστησες για την ευλογία Του στην οικογένειά σου;
Πότε η δροσιά από το απαλό αεράκι σε έκανε ανατριχιάζοντας να Τον ευχαριστήσεις με όλες σου τις αισθήσεις, επειδή νιώθεις γύρω σου τον κόσμο Του;
Λόγοι αμέτρητοι, ευεργεσίες χωρίς τέλος, στιγμές ευχαριστίας μικρές και μεγάλες, σπουδαίες και απλές. Όμως πόσο τις αντιλαμβανόμαστε; Πόσο τις εκτιμούμε; Πόσο ευχαριστούμε Αυτόν που μας χαρίζει απλόχερα τα πάντα;
Πριν από λίγο, απολαμβάνοντας στο ραδιόφωνο μια μελωδία που μου άρεσε πολύ, ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω Εκείνον που με αξίωσε να ζω και να απολαμβάνω τη δική Του κτίση. Τότε σκέφτηκα ότι δεν είμαι πάντα τόσο ευγενικός, και ότι θα’ πρεπε να είμαι πιο ευγνώμων στον Θεό μου. Και θέλησα να μοιρασθώ μαζί σας αυτές τις σκέψεις.
Ευλογείτε!
Γ.Κ.
Πηγή: http://www.oodegr.com/
http://vatopaidi.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου