Για τις αμαρτίες μου

Τι είναι η ζωή; Πώς κάποιος αφελής άνθρωπος, όπως εγώ, μπορεί έστω και στο ελάχιστο να συλλάβει κάτι τέτοιο;

Τι είναι ο θάνατος; Πώς, πότε και γιατί να είναι ένα μέρος, ένα τέλος (ή καλύτερα η συνέχεια) της ζωής; Πώς θα είναι όταν θα πεθάνω; Φοβάμαι… Φοβάμαι πολύ… Όχι τόσο τον ίδιο τον θάνατο, την ιδέα του ότι και εγώ κάποτε θα φύγω, όσο το πού θα βρεθώ… Οι αμαρτίες μου, τύψεις φοβερές, με κάνουν να παγώνω. Να σοκάρομαι. Όταν τις έκανα, δεν με ενδιέφερε, δεν σκεπτόμουν… Τώρα, όμως… Σαν αγκάθια τρυπούν την ψυχή μου… Όταν φύγω θα είναι σαν βαρίδια που δεν θα αφήνουν τον άγγελό μου να με βοηθήσει… Σαν βόθρο που μυρίζει αποκρουστικά, βρωμίζουν την ψυχή μου και το σώμα μου…

Θεέ μου, σε πλήγωσα για άλλη μια φορά. Άλλη μια φορά κάρφωσα καρφιά στα χέρια Σου και στα πόδια Σου. Ποιός είμαι εγώ; Τι κάνω; Πώς τολμάω να σε πληγώνω; Και τώρα γιατί θρηνώ; Θρηνώ, επειδή σε πλήγωσα; Ή επειδή πληγώθηκε ο εγωισμός μου;
Πώς θα Σου ζητήσω τώρα συγχώρεση; Πώς θα μπορέσω να στραφώ σε Σένα, να Σου πω το ”ήμαρτον”; Διστάζω Κύριε… Ντρέπομαι και θρηνώ…
Γι’ αυτό, σκύβω το κεφάλι μου και συντριμμένος κλαίγοντας Σου ψιθυρίζω: Αμάρτησα Κύριε. Συγχώρεσέ με. Ελέησέ με τον τρισάθλιο. Έλα ξανά κοντά μου. Μη μ’ αφήνεις Κύριε. Σου ζητώ συγγνώμη…

Πηγή: εδώ