«Όχι!!! δεν μπορώ να το αντέξω αυτό». Πνευματική εμπειρία του μοναχού Ζωσιμά.

Σ' όλες τις δύσκολες καταστάσεις πού αντιμετωπίζαμε μας έλεγε:

- Τα δύσκολα πρέπει να τα αφήνουμε στον Θεό και, όταν λέμε να τα αφήνουμε στον Θεό, εννοούμε να τα αφή­νουμε με μεγάλη πίστη χωρίς να ανακατευόμαστε και να αγωνιούμε,

διότι διαφορετικά δεν μπορεί να ενεργήσει ό Θεός. Θα παρακαλάμε μόνο να μας δείξει το θέλημα του.

Ό Γέροντας πάντα συμβούλευε και προέτρεπε ακόμα και τους λαϊκούς να αρχίσουν τον καθημερινό πνευματικό αγώνα λέγοντας:

-Δεν έχει σημασία πού δεν είστε μοναχοί, πρέπει καθημερινά να αγωνίζεστε, να κάνετε τα καθήκοντα σας, την παράκληση της Παναγίας την πρωινή και την βραδινή σας προσευχή. Να είστε συγκεντρωμένοι, να κάνετε κομποσκοίνι και να λέτε την ευχή το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησον με». Πάντα πρέπει να είσαστε στον αγώνα και στην συγκέντρωση για να έχετε την προστασία και την σκέπη του Θεού εσείς και ή οικογένεια σας.

Ή ευχή, όταν λέγεται, πρέπει να λέγεται ολόκληρη και όχι με συντομία δηλ. πρέπει να λέγεται και το «Υιέ του Θεού». Όταν έδωσα τον λόγο μου στον Γέροντα να γίνω μοναχός, μια από τις πολλές συμβουλές πού μου έδωσε ό π. Σίμωνας ήταν να λέω την νοερά προσευχή λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού ελέησον με». Κάποτε είχε έρθει ένας προσκυνητής στο μοναστήρι μας και είδα να κρατάει στο χέρι του ένα κομποσκοίνι μεγάλο και να λέει την ευχή πολύ γρήγορα, σαν μηχανή πήγαινε το χέρι του. Εγώ τον κοίταξα και απόρησα μέσα μου και έλεγα «τι ευχή να λέει άραγε και το κάνει τόσο γρήγορα;» Ήθελα να μάθω και τον ρώτησα πώς την λέει την ευχή και μου είπε:

- Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με

- Καλά του είπα Υιέ του Θεού; γιατί δεν το λες;

-Δεν χρειάζεται, είπε, το ίδιο είναι με λίγες λέξεις λέγεται πιο γρήγορα και εγώ τον πίστεψα και άρχισα από εκείνη την ήμερα να κάνω και εγώ το ίδιο με την ευχή.

Φούσκωνα από την υπερηφάνεια μου πού έλεγα και εγώ γρήγορα την ευχή. Το βράδυ, πού κοιμήθηκα, βλέπω στον ύπνο μου ένα Αράπη γεροδεμένο σαν παλαιστής ήταν. Είχαμε αγκαλιαστεί στήθος με στήθος και παλεύαμε. Αυτός είχε πολύ δύναμη καταλάβαινα ότι δεν θα μπορούσα να τον νικήσω. Άρχισα να λέω την ευχή το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με». Με τίποτα δεν ελευθερωνόμουν, πότε με έσπρωχνε αυτός πίσω πότε εγώ. Αυτό γινόταν συνέχεια και έλεγα μέσα μου και απορούσα να λέω την ευχή τόση ώρα και να μην μπορώ να ελευθερωθώ. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω, να λέω την ευχή συνέχεια πολύ και να μη πιάνει καθόλου ή ευχή. Είχα κουραστεί να παλεύω, είχα καταϊδρώσει. Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα να πω την ευχή, όπως μου είχε πει ό Γέροντας «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησον με». 'Ακούω τον σατανά να βγάζει μια κραυγή πολύ δυνατή «Όχι!!! δεν μπορώ να το αντέξω αυτό». Αμέσως έγινε ένας μαύρος καπνός και ελευθερώθηκα. Έμεινα κατάπληκτος και είπα εκείνη την στιγμή πόσο δύναμη έχει ή ευχή, όταν είναι μέσα και το «Υιέ του Θεού».

Όταν το εξομολογήθηκα στον Γέροντα εκείνος μου είπε: - Παιδί μου, ή καλή προσευχή και ή αληθινή έτσι είναι. Εσύ μην κοιτάς, πώς την λένε οι άλλοι, να την λες, όπως πρέπει. Επιβάλλεται να λέμε την νοερά προσευχή με το «Υιέ του Θεού», διότι είναι ομολογία πίστεως.

ΖΩΣΙΜΑΣ ΜΟΝΑΧΟΣ (1937-2010) ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΙΜΩΝΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗ

 http://apantaortodoxias.blogspot.com