Η δικαιολογία δεν φέρνει "ανάπαυση".

Όποιος δικαιολογεί τον εαυτό του, ανάπαυση δέν βρίσκει. Δέν έχει παρηγοριά. Αυτόν πού δικαιώνει τον εαυτό του, ό εαυτός του τον δικαιώνει; Ό εαυτός του, ή συνείδηση του, δέν τον δικαιώνουν, και δέν έχει ανάπαυση. Αυτό δείχνει ότι φταίει.

Πώς τα έχει κανονίσει ό Θεός! Έδωσε στον άνθρωπο τήν συνείδηση, φοβερό! Μπορεί να επιτυχή κάποιος αυτό πού θέλει είτε μέ βάρβαρο τρόπο είτε μέ πονηριά είτε μέ κολακεία, αλλά ανάπαυση δέν θά βρή. Από αυτό μπορεί μόνος του νά διαπίστωση ότι δέν βαδίζει καλά.

Όταν κάποιος δέχεται τήν αδικία, είναι σάν νά παίρνη μιά πνευματική περιουσία και χαίρεται. Ενω όταν...
... δικαιώνη τον εαυτό του, είναι σάν νά ξοδεύη κάτι από τήν περιουσία του και δέν νιώθει χαρά. Θέλω νά πω, δέν έχει τήν πνευματική ανάπαυση πού θά είχε, αν δέν δικαίωνε τον εαυτό του.

Πόσο μάλλον όταν δέν έχη δίκαιο και δικαιώνη τον εαυτό του!

Όργή Θεού μαζεύει, γιατί τότε είναι ένα αρπαγμα· σπαταλάει μιά περιουσία πού του δίνεται. Βρίσκει ανάπαυση αυτός πού σπαταλάει;

Μέ τήν δικαιολογία κανείς τυφλώνεται. Ακόμη και άνθρωπο νά σκοτώση, τον δικαιολογεί ό διάβολος. «Πώς τον υπέμεινες τόσον καιρό; του λέει. Έπρεπε νά τον είχες σκοτώσει νωρίτερα». Και μπορεί νά θέλη νά πάρη και μισθό άπό τον Χριστό γιά τά λίγα χρόνια πού υπέμεινε! Κατάλαβες; Εκεί φθάνει!

- Αφού, Γέροντα, αυτός πού δικαιολογείται ταλαιπωρείται, γιατί δέχεται αυτό το βάσανο της συνειδήσεως;

- Είναι ή συνήθεια. Γιά νά τήν κόψη, χρειάζεται θέληση. Και πρέπει νά μάθη όχι μόνο νά μή δικαιολογήται, άλλα και νά τοποθετήται σωστά. Αν δέν δικαιολογηθή, αλλά μέσα του πιστεύη ότι τον αδίκησαν, τότε είναι χειρότερα.
Γιατί, αν δικαιολογηθη, θά του πή καί ό άλλος κάτι και θά μπόρεση έτσι νά γνωρίση τόν εαυτό του και νά βγή από την πλάνη. Αλλιώς, μπορεί νά μη μιλάη, αλλά μέσα του νά λέη: «έχω δίκιο, όμως δεν μιλάω, γιατί έχω ανωτερότητα», και νά παραμένη στην πλάνη

πηγη

http://ahdoni.blogspot.com/