Λέω, ξαναλέω την ευχή του Κυρίου μας “Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με τον αμαρτωλό” στη μεγάλη δυσκολία και στη λύπη, αλλά δε γίνεται τίποτε.
Δε νοιώθω παρηγοριά, ζεστασιά, αγάπη.
Και συλλογίζομαι, μήπως δεν έχω δώσει το σωστό ύφος, μήπως δεν τοποθετούμαι σωστά στο σκεπτικό της ευχής;
Μήπως κατά βάθος απαιτώ από τον Κύριο να με βοηθήσει, να μου πάρει το φορτίο των θλίψεων, αντί να του ζητώ να μου δίνει τη δύναμη να υπομένω;
Μήπως το “ελέησόν με τον αμαρτωλό” της ευχής μετατρέπεται σε “απαιτώ βοήθεια”;
Μήπως λοιπόν χάνεται η επίγνωση της αμαρτωλότητας που πρέπει να εμποτίζει την ευχή και προβάλλεται το εγώ και το θέλω;
Ε.Δ.
iliaxtida.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου