Αρχίζει η Μεγάλη Εβδομάδα. Με τις πλούσιες ακολουθίες, τα συγκλονιστικά νοήματα και το μήνυμα για αναστοχασμό. Ακόμη και ο πλέον αδιάφορος περί τα εκκλησιαστικά πράγματα, κάτι θα πάρει μυρουδιά. - Η έξοδος του Εσταυρωμένου από το ιερό βήμα και η περιφορά του στο ναό συνοδεύεται συχνά από τις συνήθεις οιμωγές «τι σου έκαναν, Χριστέ μου» και δεν μπορούμε να δούμε ότι τα καρφιά είναι δικά μας. Πόσοι νιώθουμε ότι το μεγαλείο ενός γυμνού Θεού περπατά ανάμεσα στη μικρότητα καλοντυμένων ανθρώπων;
- Μέσα στον πλούτο της υμνογραφίας της Μεγάλης Πέμπτης είναι θλιβερό να βλέπεις κάποιους πιστούς να στεριώνουν χαρτονομίσματα πάνω στον Εσταυρωμένο για τάμα, ενώ ψάλλουμε ότι ο Ιούδας «ἀργυρίῳ πέπρακε (πούλησε), τόν μάννα χορτάσαντα τόν ἄνθρωπον».
- Λουλουδάτα στεφάνια στα χέρια και στο κεφάλι του Κυρίου. Γιατί; Για να βγάλουμε την υποχρέωση; Για να μας δούνε; Για το κατά τη γνώμη μας καλό; Ή για να Τον ξαλαφρώσουμε από το Πάθος; Ένα Πάθος εκούσιο για τη δική μας σωτηρία. Ή μήπως υπόσχεση ότι θα ανθήσει ο λόγος Του στις καρδιές μας; Αν ισχύει το τελευταίο…
- Κατά την περιφορά του Επιταφίου, σε κάποια μέρη γίνονται δεήσεις κατόπιν αιτήσεως με χρηματική προσφορά πάλι«για το καλό» σε ειδικό κουτί που ακολουθεί την πομπή. Κατά την προσκύνηση, βάζουμε λεφτά στον Επιτάφιο από τάξιμο. Από την άλλη, καίμε τον Ιούδα ως σύμβολο της προδοσίας και της φιλαργυρίας!!
Αλήθεια… Αν ήταν στο φέρετρο ένας δικός μας άνθρωπος θα αφήναμε να βάζουν πάνω του λεφτά, εάν μάλιστα σε όλη τη ζωή του ήταν αφιλοχρήματος και μιλούσε εναντίον της πλουτομανίας και υπέρ της ελεημοσύνης; Ο Χριστός δεν είναι δικός μας Άνθρωπος; Για την ακρίβεια του λόγου, ο Θεάνθρωπος που μας αγάπησε τόσο πολύ ώστε να θυσιαστεί για εμάς; Δεν είναι ο Λυτρωτής μας; Ο αδελφός μας; Ο φίλος μας και Κύριός μας; Εάν είναι μια αφηρημένη και απρόσωπη έννοια, γιατί χάνουμε το χρόνο μας να συνοδεύουμε μια ουτοπία στο πουθενά;
Διαπιστώνεται εύκολα η ασυμφωνία όλων αυτών με την αληθινή πίστη της Εκκλησίας. Το θέμα είναι μεγάλο και οι απαράδεκτες αυτές συνήθειες δυστυχώς είναι βαθιά ριζωμένες στη συνείδηση των ανθρώπων. Το χειρότερο είναι ότι είναι ανεκτές ή και διατηρητέες (για ευνόητους λόγους) από αυτούς που θα έπρεπε να τις διώξουν.
Μετά, γιατί να απορεί κανείς που ο χρόνος που περνάμε στις πασχαλινές αγορές, στο κομμωτήριο και μπροστά στον καθρέφτη είναι κατά πολύ περισσότερος από αυτόν που είμαστε στο ναό; Πώς να καταλάβουμε τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ του «ακούω το Χριστός Ανέστη στις 12» και του «ενώνομαι με το Χριστό στο Άγιο Ποτήριο»; Πώς να μη μας έρθει στα χείλη η κρύα και άσχετη ευχή «Χρόνια Πολλά» παρέα με ένα κοινωνικό χαμόγελο; Πώς να μην εξατμιστεί η «πασχαλινή χαρά» μαζί με τη χώνεψη του αμνού την επόμενη μέρα;
Ως πότε θα περνάμε τη σχέση μας με το Χριστό και την Εκκλησία Του μέσα από το χρήμα, το φόβο, την κοσμική επίδειξη και το συμφέρον; Αυτό το Πάσχα ας νιώσουμε, ας πιστέψουμε και ας πούμε με θάρρος: Αδέλφια, ο Χριστός μας αγαπάει δωρεάν!! Αυτό δε λέει το Απολυτίκιο το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης; «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ Σου αἵματι». Πλήρωσε Αυτός για εμάς και μας κάλεσε κοντά Του ως φίλους και όχι ως πελάτες, ως ελεύθερους κι όχι ως υποτελείς. Καλή Σταύρωση και καλή προσωπική Ανάσταση!
- Κατά την περιφορά του Επιταφίου, σε κάποια μέρη γίνονται δεήσεις κατόπιν αιτήσεως με χρηματική προσφορά πάλι«για το καλό» σε ειδικό κουτί που ακολουθεί την πομπή. Κατά την προσκύνηση, βάζουμε λεφτά στον Επιτάφιο από τάξιμο. Από την άλλη, καίμε τον Ιούδα ως σύμβολο της προδοσίας και της φιλαργυρίας!!
Αλήθεια… Αν ήταν στο φέρετρο ένας δικός μας άνθρωπος θα αφήναμε να βάζουν πάνω του λεφτά, εάν μάλιστα σε όλη τη ζωή του ήταν αφιλοχρήματος και μιλούσε εναντίον της πλουτομανίας και υπέρ της ελεημοσύνης; Ο Χριστός δεν είναι δικός μας Άνθρωπος; Για την ακρίβεια του λόγου, ο Θεάνθρωπος που μας αγάπησε τόσο πολύ ώστε να θυσιαστεί για εμάς; Δεν είναι ο Λυτρωτής μας; Ο αδελφός μας; Ο φίλος μας και Κύριός μας; Εάν είναι μια αφηρημένη και απρόσωπη έννοια, γιατί χάνουμε το χρόνο μας να συνοδεύουμε μια ουτοπία στο πουθενά;
Διαπιστώνεται εύκολα η ασυμφωνία όλων αυτών με την αληθινή πίστη της Εκκλησίας. Το θέμα είναι μεγάλο και οι απαράδεκτες αυτές συνήθειες δυστυχώς είναι βαθιά ριζωμένες στη συνείδηση των ανθρώπων. Το χειρότερο είναι ότι είναι ανεκτές ή και διατηρητέες (για ευνόητους λόγους) από αυτούς που θα έπρεπε να τις διώξουν.
Μετά, γιατί να απορεί κανείς που ο χρόνος που περνάμε στις πασχαλινές αγορές, στο κομμωτήριο και μπροστά στον καθρέφτη είναι κατά πολύ περισσότερος από αυτόν που είμαστε στο ναό; Πώς να καταλάβουμε τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ του «ακούω το Χριστός Ανέστη στις 12» και του «ενώνομαι με το Χριστό στο Άγιο Ποτήριο»; Πώς να μη μας έρθει στα χείλη η κρύα και άσχετη ευχή «Χρόνια Πολλά» παρέα με ένα κοινωνικό χαμόγελο; Πώς να μην εξατμιστεί η «πασχαλινή χαρά» μαζί με τη χώνεψη του αμνού την επόμενη μέρα;
Ως πότε θα περνάμε τη σχέση μας με το Χριστό και την Εκκλησία Του μέσα από το χρήμα, το φόβο, την κοσμική επίδειξη και το συμφέρον; Αυτό το Πάσχα ας νιώσουμε, ας πιστέψουμε και ας πούμε με θάρρος: Αδέλφια, ο Χριστός μας αγαπάει δωρεάν!! Αυτό δε λέει το Απολυτίκιο το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης; «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ Σου αἵματι». Πλήρωσε Αυτός για εμάς και μας κάλεσε κοντά Του ως φίλους και όχι ως πελάτες, ως ελεύθερους κι όχι ως υποτελείς. Καλή Σταύρωση και καλή προσωπική Ανάσταση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου