Προϋποθέσεις τοῦ βαπτίσματος. Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Ἡ Ὀρθοδοξία μας

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

β) Προϋποθέσεις τοῦ βαπτίσματος (σελ.299-301)

Γιά νά βαπτισθεῖ κάποιος πρέπει νά πιστεύσει στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ (Μαρκ. ιστ΄16). Ὅμως ἡ πίστη αὐτή δέν πρέπει νά εἶναι ἀφηρημένη, ἀλλά οὐσιαστική.   

Δέν ἀρκεῖ δηλαδή νά πεῖ: Πιστεύω σέ μιά ἀνώτερη δύναμη ἤ «πιστεύω στόν Χριστό σάν προσωπικό μου Σωτήρα.  Πρόκεται γιά πίστη, γιά τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά εἶναι ἕτοιμος νά προσφέρει τά πάντα· καί αὐτή τήν ζωή, ἐάν τοῦ ζητηθεῖ.

Οἱ μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἔβλεπαν τήν πίστη τους σάν τό πολυτιμότερο πράγμα στή ζωή τους καί δέν τήν ἀντάλλασαν μέ χρήματα, μέ φιλίες ἀνθρώπων ἤ ἀκόμη καί μέ τήν ἴδια τή ζωή τους (πρβλ. Ματθ. ι΄ 37-39. Μαρκ. η΄35-37. Λουκ. θ΄23-26. Ἰω.ιβ΄24-25). 

Ἡ πίστη αὐτή περιλαμβάνει τρία κυρίως σημεῖα:

α) Τήν ἀπόταξη τοῦ Σατανᾶ· τήν ἀπομάκρυνση δηλαδή ἀπό κάθε σατανική πίστη, σκέψη καί πράξη (Ἐφεσ. δ΄27, στ΄11. Τιτ. β΄12. Ἰακ. δ΄7. Α΄ Πετρ. ε΄9).

Αὐτό βέβαια δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά τό πετύχει μόνος του, γιατί βρίσκεται κάτω ἀπό τήν κυριότητα τοῦ Σατανᾶ (Α΄Ἰω. ε΄ 19. Ἰω. ιβ΄31, ιδ΄ 30). 

Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας πρό τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος ἐξορκίζει τό πονηρό πνεῦμα στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, νά ἐξέλθει καί νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν «νεοσύλλεκτον στρατιώτην Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας», πού σφραγίσθηκε μέ τό σημεῖο τοῦ τιμίου σταυροῦ, καί νά μή ἐπιστρέψει πλέον ποτέ σ’ αὐτόν.

Μέ τήν σφραγίδα τοῦ τιμίου σταυροῦ ἐξορκίζεται ὁ Σατανᾶς νά ἀναχωρήσει καί ἀπό τό νερό τοῦ ἱεροῦ βαπτίσματος, ὥστε νά ἀναδειχθεῖ σέ «ὕδωρ ἀπολυτρώσεως, ὕδωρ ἁγιασμοῦ, καθαρισμός σαρκός καί πνεύματος, λουτρόν παλιγγενεσίας, ἀνακαινισμός πνεύματος, υἱοθεσίας χάρισμα, ἔνδυμα ἀφθαρσίας, πηγή ζωῆς», καί νά ἀναγενηθεῖ ὁ βαπτιζόμενος σ’ αὐτό, ἀφοῦ ἀποβάλει τόν παλαιό ἄνθρωπο τῆς φθορᾶς, καί ἐνδυθεῖ τό νέο, τόν «ἀνακαινούμενον, κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν», γιά νά γίνει «σύμφωνος» μέ τό θάνατο καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

β) Τή σύνταξη μέ τόν Χριστό.  Αὐτό σημαίνει πώς ὁ βαπτιζόμενος στρέφει τή σκέψη του στόν Χριστό, κάνει τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ δικό του θέλημα καί ἐφράζει αὐτή τή στροφή του μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἀγάπη του, πού εἶναι ἀπάντηση στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί μέ ὁλόκληρη τή ζωή του· μέ τήν ἐλεύθερη καί ὁλοκληρωματική ὑποταγή του σ’ Αὐτόν (Ματθ. ιστ΄24. Μαρκ η΄ 34. Ἐδεσ. στ΄ 11,13. Τιτ. β΄12 Α΄ Πετρ. ε΄9).

γ) Τήν προσκύνηση καί τήν λατρεία τοῦ Χριστοῦ.  Αὐτό σημαίνει πώς ὁ βαπτιζόμενος πρέπει νά εἶναι ἕτοιμος νά ἐγκαταλείψει τήν πίστη καί τή λατρεία «ἄλλων θεῶν» νά ἐγκολπωθεῖ τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου. «Ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου.... οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πρό προσώπου μου, οὐ ποιήσεις σεαυτῶ εἴδωλον..... οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς οὐδέ μή λατρεύσεις αὐτούς, ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός στου, Θεός ζηλωτής» (Δευτερ. ε΄6-9, πβλ. Ἔξοδ. κ΄2-6). 

Ἐδῶ δέν καταδικάζεται μόνο ἡ λατρεία «ἄλλων θεῶν» ἐκτός τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί ἡ ἀπολυτροποίηση καί λατρεία τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ μας.  Τοῦτο μπορεῖ νά γίνει στήν πράξη, μέ τήν ἐγωϊστική συμπεριφορά, ἀλλά καί στό ἐπίπεδο τῆς πίστης, ὅταν κανείς ἐγκολπωθεῖ πανθεϊστικά συστήματα, πού ταυτίζουν τόν Θεό μέ τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο καί ἑπομένως δέν ἀναγνωρίζουν τόν ἕνα Θεό ἐκτός τοῦ Ἑαυτοῦ τους!

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο :
              «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
                       Ἔτος 1994
                   σελίδες 299 -301

                Εκδόσεις  Διάλογος
Τῆς Ὑπηρεσίας Ἐνημερώσεως Διαλόγου καί Πολιτισμοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν
σέ συνεργασία μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων διά τήν Προστασία
τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ, τῆς Οἰκογενείας καί τοῦ Ἀτόμου.
      http://anavaseis.blogspot.com